Wnuczka nie mogła nawet zafundować babci herbaty i bardzo się tym martwiła. Ale babcia nie przyszła napić się herbaty, ale poważnie porozmawiać, oferując wnuczce obopólnie korzystny układ.

Babcia przyszła porozmawiać z wnuczką o przyszłości, zaczęła narzekać na starość i bezradność. To prawda, że ​​trudno było nazwać starą babcię Lidię. Zawsze miała idealną postawę, jak u baletnicy, chociaż staruszka próbowała się schylić, żeby wzbudzić litość, ale robiła to z trudem: „Stara już się stałam, zupełnie sobie nie radzę. Przyszłam prosić o pomoc” - babcia powiedziała, że ​​​​potrzebuje wsparcia finansowego i pomocy w domu, a jeśli Maria zgodzi się nią zaopiekować, zapisze jej swoje mieszkanie.

Nie spodziewała się, że babcia ją tak bardzo zaskoczy

Maria, choć pracowała na trzech etatach, i tak pomagała babci. Ale po rozważeniu propozycji Maria zgodziła się. Ponadto staruszka nalegała, aby Maria odwiedzała ją tylko raz w tygodniu, w soboty, ponieważ Lidia nie lubi nagłych wizyt gości: „Tylko nie mów nikomu o testamencie, mam dużo wnuków i nie potrzebujesz wyrazów zazdrości z ich strony. A kiedy odejdę, będziesz żyła jak człowiek ze swoimi dziećmi” – mówiła babcia Lidia, oglądając z niesmakiem stary, ciasny, bez remontu pokój w mieszkaniu komunalnym.

Teraz harmonogram Mariny stał się jeszcze bardziej intensywny. Jedynym dniem, w którym kobieta mogła odpocząć od nocnych zmian, była sobota, a teraz jeździła po mieście komunikacją miejską, aby opiekować się emerytowaną babcią. Czasem odwiedzała ją razem se swoją córką, która uwielbiała oglądać babcine bibeloty i porcelanowe figurki, których Lidia miała pełne kredensy...

Któregoś razu, odebrała telefon od prawnika, który poinformował ją, że reprezentuje jej kuzynostwo i zaprasza ją na spotkanie w sprawie oszustwa i wyłudzenia. Maria nie rozumiała, o co chodzi, ale miała dziwne, ponure przeczucie. Gdy dotarła na miejsce w wyznaczonym terminie, w budynku kancelarii aż roiło się od wkurzonych krewnych. Okazało się, że babcia Lidia oszukała ich wszystkich z tą samą propozycją, którą złożyła Marii. Różniły się jedynie dni i godziny wizyt, aby krewni przypadkiem nie przyszli wszyscy na raz...

Otrzymane dobra materialne i pieniądze, babcia Lidia wydawała na SPA, zagraniczne podróże egzotyczne i wycieczki. Gdy była na którejś z nich, powiadamiała wszystkich zainteresowanych, że trafiła do szpitala i życzy sobie nie być odwiedzaną. Zmęczeni zobowiązaniem krewni ani myśleli sprzeciwić się takiej prośbie. Złożono zbiorowy pozew przeciw babci, ale zmarła, zanim stanęła przed sądem.

Po pogrzebie, córka Marii przyniosła do salonu jedną z porcelanowych figurek babci. Powiedziała mamie, że wzięła ją, bo była pewna, że babcia nie zauważy zniknięcia, ale teraz już jej nie chce... Maria nerwowo złapała za bibelot i cisnęła nim o ścianę. Starucha wyciągnęła od niej ciężko zarobione pieniądze i wydawała na wycieczki! Gdy spojrzała na skorupki porcelany, dojrzała wśród nich zwitek papieru. Podeszłą bliżej i aż zapiszczała z radości - tak babuniu - ukryłaś pieniądze w jednej z tych lalek i akurat tą zajumała ci moja córka! Oto moje wymarzone mieszkanie, oszustko!