"Urodź. Oczywiście, że pomożemy": Gdy tylko wnuczek się urodził, dziadkowie zniknęli jak kamień w wodę

W momencie zakładania rodziny byli po trzydziestce, ale nie spieszyli się z dziećmi. Oboje budowali karierę w pracy, chcieli osiągnąć swoje cele, a następnie dodać dzieci do rodziny.

Rodzice z obu stron naciskali na młodych, aby jak najszybciej dali im wnuki, mówili coś o latach. Przy każdej okazji zadawali te same pytania.

- No, dzieci, kiedy nadejdzie ten szczęśliwy dzień, kiedy zostaniemy dziadkami? Regina, nasze dziecko, ty tylko urodzisz, a my ci we wszystkim pomożemy! Jeśli chcesz, możesz budować swoją karierę! Jesteśmy gotowi przeprowadzić się bliżej, gdy tylko będziemy mieć wnuki, aby być blisko nich.

Rodzice młodych byli przyjaciółmi, mieszkali w tym samym mieście, ale byli 300 kilometrów od swoich dzieci. Wszyscy mówili, że dla dobra wnuków zrezygnowaliby ze wszystkiego, byli gotowi sprzedać swoje domy i kupić blisko dzieci, byle tylko mieć szczęśliwą starość.

Jakiś czas później Regina uszczęśliwiła wszystkich - była w ciąży. Tak, ona i jej mąż jeszcze tego nie planowali, ale są gotowi zmienić swoje plany.

Ponieważ spadkobierca postanowił pojawić się wcześniej. Ponadto mamy i tatusiowie są gotowi do pomocy, młoda mama nie będzie długo siedzieć bez pracy.

Pierwsze miesiące ciąży przyszłe babcie świeciły szczęściem, kłócąc się między sobą, kto kocha bardziej, kto pomoże więcej. Zrobiły nawet grafik, kto, w jakie weekendy będzie zabierał do siebie wnuka lub wnuczkę.

Małżonkowie patrzyli na nich i uśmiechali się, starsi ludzie, jakby sami stali się dziećmi. Z czasem ich pragnienie opadło, początkowo telefony stały się rzadkie, przez cały ten czas nie było mowy o przeprowadzce.

Tutaj przyszli rodzice zdali sobie sprawę, że ich matki i ojcowie banalnie ich "porzucili". Regina i Sławek nie byli zaskoczeni, nigdy nie liczyli na ich pomoc przy dzieciach, bo sami byli dorośli, potrafili sobie razem poradzić, a dzieci chcieli wychowywać sami. Nie mieli żadnych problemów finansowych, więc w razie potrzeby mogli zatrudnić nianię do pomocy.

Tuż przed porodem Regina postanowiła zapytać swoich krewnych, czy są gotowi przeprowadzić się i pomóc. W końcu ich wnuk miał się wkrótce urodzić! Odpowiedź z obu stron była taka sama.

- Nie martw się, prawie wszystkie walizki są spakowane.

Niedawno dziecko skończyło trzy lata. Wnuk nie pamięta, ile razy dziadkowie trzymali go w ramionach. Małżonkowie przypomnieli sobie raz - w dniu wypisu ze szpitala położniczego.

Tego dnia staruszkowie przyjechali wcześnie rano, a wieczorem już ich nie było. Komunikacja z długo oczekiwanym i jak dotąd jedynym wnukiem odbywa się głównie za pośrednictwem komputera przez kamerę, a następnie raz w miesiącu. Młoda matka nieustannie otrzymuje rady, co i jak ma robić.

Oczywiście dzieci nie obrażają się na rodziców, ale po co był ten cały cyrk? Lepiej byłoby milczeć, niż składać tyle obietnic.

O tym pisaliśmy ostatnio: Lidia mogłaby być szczęśliwą babcią, a nawet prababcią. Obiecała czwórce wnucząt przyzwoity spadek. Żaden z nich nie otrzymał milionów

Ma czworo wnucząt i sześcioro prawnuków. To prawda, tak naprawdę nie lubią się z nią spotykać. Każdy ma swoje rodziny, sprawy i zmartwienia – emerytka wszystko rozumie. Dopiero teraz, gdy jest już stara, potrzebuje opieki najbliższych.

Niedawno kobieta straciła ukochanego męża. Strata nie była dla niej łatwa. Jednak nie rozpaczała i żyła dalej. Sporadycznie widywała się z dziećmi i wnukami. Czasami nawet przyjeżdżała odwiedzić swoje prawnuki. Jednak kobieta chciała więcej.

Wpadła więc na bardzo przebiegły plan

Wszyscy wiedzieli, że Lidia zgromadziła przyzwoity majątek. Kiedy zmarł jej mąż, wnukom udało się skontaktować z jej notariuszem, aby dowiedzieć się, czy coś dostali od dziadka. Dowiedziawszy się o tym, kobieta bardzo się rozgniewała i chciała dać nauczkę swoim krewnym.

Pewnego dnia przyjechała odwiedzić wnuczkę, która pracowała jako krawcowa. Jak zwykle spieszyła się do pracy i początkowo nawet nie chciała rozmawiać z babcią. Mąż ją zostawił, mieszkanie długo czeka na remont, ale po prostu nie ma na to pieniędzy. Nie miała więc czasu na puste rozmowy z babcią.

„Aniu, jak to jest? Usiądźmy na chwilę, bo chciałam z tobą porozmawiać o czymś ważnym. O testamencie — szepnęła Lidia. Twarz Ani zmieniła się dramatycznie, wzięła babcię za rękę i wymamrotała: „Och, oczywiście, możemy o tym porozmawiać. Wejdź!"

Lidia kontynuowała: „Rozumiem, że moja droga dobiega końca. Nie mam dużo czasu, kochanie. I naprawdę potrzebuję twojego wsparcia. Chcę cię uczynić moją spadkobierczynią, ale tylko pod jednym warunkiem. Przyjdziesz do mnie dwa razy w tygodniu i mi pomożesz. Co powiesz?"

Wnuczka była bardzo zainteresowana tą propozycją. Pomyślała o tym i zdała sobie sprawę, że mogłaby znaleźć czas dla swojej babci. Tak, i spadek, którego naprawdę potrzebowała. Pieniądze rozwiązałyby wiele jej problemów, więc zgodziła się i zapewniła staruszkę, że może na nią liczyć.

Okazało się, że przebiegły plan Lidii dotyczył nie tylko Ani, ale także innych jej wnuków. Przez 3 lata każdy z nich opiekował się staruszką w określone dni tygodnia, nie wiedząc, że reszta robi to samo. Obiecała uczynić każdego z nich swoim jedynym spadkobiercą. Jednak w rzeczywistości wszystko potoczyło się trochę inaczej.

Emerytka przekazała część pieniędzy na cele charytatywne. Podzieliła część po równo między swoje prawnuki, które odziedziczą to wszystko dopiero w wieku 18 lat. Okazuje się, że same wnuki i wnuczka zostały z niczym. Kiedy Ania zdała sobie sprawę, że zmarnowała tyle czasu, bardzo się rozgniewała. Wracając do domu, kobieta natknęła się na wazon, który dostała dzień wcześniej. Chwyciła go i z całej siły rzuciła o ścianę.

Wazon roztrzaskał się i razem z odłamkami coś jeszcze poleciało na podłogę. Natychmiast zauważyła niezidentyfikowany przedmiot na podłodze i podeszła, aby go podnieść. To były pieniądze zwinięte w ciasną tubę. Wraz z nimi kobieta znalazła notatkę: „Byłaś dla mnie bardzo miła. Zrób remont, kochanie”. Ania zdała sobie sprawę, co się stało, i łzy popłynęły jej po twarzy. Czuła się bardzo zawstydzona, ponieważ Lidia nie tylko pomogła jej finansowo. Stała się dla niej prawdziwym przyjacielem, którego już nie ma.