"Mamo, przeprowadź się na wieś. Chcemy wynająć twoje mieszkanie, bo Ania nie może pracować na urlopie macierzyńskim": Brakuje nam pieniędzy

Tata Marka odszedł, kiedy mój syn poszedł do pierwszej klasy. Zginął w wypadku samochodowym. Musiałam wychowywać go sama i zarabiać pieniądze na utrzymanie siebie i dziecka.

Musiałam pracować po dwanaście godzin dziennie, by mieć pieniądze na wszystko...

Mój syn otrzymywał ode mnie zbyt mało uwagi, ale nie mogłam nic z tym zrobić, to było zbyt wiele pracy. W końcu, kiedy mój syn miał już czternaście lat, kupiłam dom, bo nie dało się całe życie mieszkać w mieszkaniu komunalnym.

Zupełnie nie wiem, jak powinnam była wychować dziecko, żeby na starość nie mówiło mi takich rzeczy. Być może powinnam więcej z nim wychodzić, ale wtedy nie starczyłoby nam na nic pieniędzy.

Płaciłam za jego korepetytorów w szkole, a potem poszedł na studia na kontrakt, więc musiałam dużo płacić, nawet nie chciałam wydawać pieniędzy na siebie, żeby synowi niczego nie brakowało.

Marek, jak tylko dostał dyplom po studiach, znalazł sobie dziewczynę i pomyślał, że fajnie byłoby się ożenić. Postanowiłam wtedy przenieść moją matkę do mieszkania, ponieważ trudno jej było dostać się gdziekolwiek z wioski, a mieszkanie, w którym mieszkała, zostało sprzedane i za te pieniądze odbyło się miłe wesele, za które mój syn oczywiście mi podziękował.

Marek chciał spróbować pracy jako architekt i został przyjęty do dobrej firmy. Dostał dom, który znajduje się sto kilometrów od miasta, gdzie mieszka bardzo niewiele osób, więc zmienił zdanie na temat przeprowadzki. Mamy go jako dom wakacyjny, więc możemy tam pojechać na kilka tygodni latem lub wiosną.

Wciąż muszę pracować, ponieważ brakuje mi siedmiu lat do emerytury, a latem, kiedy jestem na wakacjach, jadę do domku i sadzę tam różne warzywa, aby jesienią zebrać małe plony. Jestem zmęczona regularnymi podróżami pociągiem przez półtorej godziny, a jednocześnie opiekuję się moją matką, która ma prawie osiemdziesiąt lat.

Mój syn przez pewien czas zarabiał bardzo dobrze, ale po roku stracił pracę, ponieważ znaleźli lepszego pracownika na jego miejsce, a z czasem Marek stał się leniwy, a nikt nie chce leniwych pracowników.

Teraz pracuje w małym sklepie jako konsultant. Ale nie ma wystarczająco dużo pieniędzy na życie, a zaledwie kilka miesięcy temu urodziła się moja wnuczka, która wymaga stałej opieki. Staram się pomagać synowi w utrzymaniu rodziny, ale wydatki za każdym razem rosną.

Mam średnią pensję, ale dla dobra syna musiałam podjąć pracę na pół etatu. Co tydzień oddaję część pieniędzy synowi. Żona mojego syna również jest zawsze zajęta, więc w weekendy zostaję w ich domu i opiekuję się dzieckiem.

Pewnego dnia znów ich odwiedziłam i kiedy przyjechałam, moja wnuczka już spała, więc syn zawołał mnie na poważną rozmowę. Siedzieliśmy spokojnie, rozmawiając na przyziemne tematy i nagle spoważniał:

- Mamo, przenieś się do domu na wsi, a przynajmniej będziemy mieli większy dochód z tego, że będziemy wynajmować twoje mieszkanie. Jestem już zmęczony ciągłą pracą, bo i tak na nic nie starcza pieniędzy, a nie stać nas nawet na najzwyklejsze rzeczy. Zawsze kochałaś naturę, teraz masz świetną okazję, by mieszkać blisko niej! - zasugerował mój syn.

Na początku nawet nie rozumiałam, jak powinnam na to zareagować, bo nie spodziewałam się usłyszeć czegoś takiego od mojego syna. Mój syn zdecydował o czymś sam i nawet nie zapytał mnie, co sądzę o mieszkaniu.

Dom na wsi nie miał nawet odpowiedniego ogrzewania i można go było ogrzać tylko kuchenką, ale Marek próbował znaleźć tam przynajmniej jakieś zalety i zmusić mnie do przeprowadzki.

Jeśli chce, żebym tam mieszkała, dom powinien mieć normalne warunki życia, a nie jak w średniowieczu, ale Marek mimo to chce, żebym się tam przeprowadziła.

Tego dnia pokłóciłam się z synem i oczywiście odmówiłam przeprowadzki do domu na wsi, bo zimą po prostu bym tam zamarzła. On sam nie pomaga mi w żaden sposób, a nawet postanowił eksmitować mnie z mojego mieszkania, więc nie spodziewałam się niczego dobrego.

Teraz Marek i ja nie komunikujemy się od kilku miesięcy i nie zamierza mnie przeprosić. Chciałbym zobaczyć się z wnuczką, ale nie z synową czy synem, którzy chcą tylko mojego mieszkania. Nie zdziwiłabym się, gdyby nawet teraz czekali na moją śmierć, aby mój syn mógł odziedziczyć mieszkanie...

O tym pisaliśmy ostatnio: Pamięć coraz bardziej zaczęła zawodzić seniora. Jednak w dniu rocznicy ślubu z babcią poprosił o zabranie go do sklepu

Mój dziadek ma 85 lat, z czego 60 był żonaty z moją babcią. Odkąd pamiętam, zawsze zadziwiali mnie swoją miłością. Pamięć dziadka coraz bardziej go teraz zawodzi. Prognozy lekarzy są niekorzystne. Widzę, jak czasami jest ciężko mojej babci z nim. Zapomina o tym, co wydarzyło się dosłownie 5 minut temu, albo wręcz przeciwnie, zaczyna przypominać sobie wydarzenia sprzed 10 lat, jakby wydarzyły się wczoraj.

Na początku jego stan mnie przerażał. Ale nie jestem już dzieckiem i doskonale rozumiem, że tego procesu nie da się uniknąć według współczesnej medycyny. Wspieram bliskich, jak mogę, często przychodzę do dziadka i idziemy na spacer. To prawda, rzadko się zgadza. Odpowiada, że ​​właśnie wrócił ze spaceru... A babcia mówi szeptem, że dziadek od kilku dni nie wychodził na dwór.

Babcia zawsze się nim opiekuje. Czyta mu ulubione książki, razem oglądają stare filmy i słuchają płyt z młodości. Są chwile oświecenia, kiedy wygląda na to, że dziadek jest całkowicie zdrowy. Ale ostatnio zdarzało się to bardzo rzadko.

Miłość jest silniejsza niż choroba

Niedawno przyjechałem odwiedzić moich krewnych. Przyszedłem wcześnie rano: dziadek siedział w salonie, a babcia jeszcze spała. Nieoczekiwanie dla mnie dziadek poprosił mnie, abym zabrał go do sklepu. Zostawiłem wiadomość dla babci i poszliśmy.

W supermarkecie dziadek sam wziął wózek i poszedł do działu ze słodyczami. Kiedy zobaczyłem, co wkłada do wózka, łzy napłynęły mi do oczu. Były ulubione słodycze babci, ciastka i czekoladki. Potem poszedł po herbatę i owoce.

Zapytałem dziadka, z jakiej okazji. Spojrzał na mnie zdziwiony i powiedział: „Dzisiaj moja ukochana i ja obchodzimy rocznicę! Nasze małżeństwo ma 61 lat. Czy masz coś przeciwko jeśli w drodze do domu zatrzymamy się w kwiaciarni?" Byłem zdumiony tym, co się stało. Mimo choroby dziadek nie zapomniał o swojej rocznicy z babcią.

Kiedy wróciliśmy, moja babcia już na nas czekała. Dziadek dał jej luksusowy bukiet jej ulubionych kwiatów, resztę prezentów i powiedział: „Przepraszam, że nie miałem czasu przygotować śniadania, a to z okazji naszej rocznicy ślubu, kochanie!” Babcia płakała.

Zdaje się, że znowu uwierzyłem, że pamięć dziadka może jeszcze wrócić i on wyzdrowieje. Tak szczęśliwej rodziny nie widziałem od dawna. Jaka szkoda, że ​​w tym momencie czas nie mógł się zatrzymać.