"Pieniądze odkładam na czarną godzinę i na pielęgniarkę. Moje dzieci nigdy nie mają czasu, za to mają długi"

Każda kwota, nawet najbardziej niepoważna, może Cię uratować w niezbyt szczęśliwym momencie. Młodzi ludzie tego nie rozumieją, ale starsze pokolenie, które w swoich czasach stawiało czoła przeciwnościom losu, wciąż pamięta.

Każdy potrzebuje poduszki finansowej. Przyczyny tego mogą być różne: narodziny dziecka, zmiana pracy, choroba lub coś poważniejszego.

Trudno żyć bez pomocy z zewnątrz, nie bez powodu pojawia się sformułowanie „obyś przez całe życie żył z jednej pensji”, było kiedyś uważane za przekleństwo. 

Sześć miesięcy temu sprzedałam dom za miastem. Moje dzieci nie są przyzwyczajone do wsi, obca jest im praca fizyczna. Syn udał się do stolicy, a córka pozostała w mieście.

Wyszła za mąż, urodziła, a nawet udało jej się rozwieść. I to w wieku 32 lat! Ponieważ sama nie jestem już młoda, a kupujący byli hojni, nie było czasu na myślenie. Ale jestem całkowicie zadowolona z tej transakcji.

Cóż, moja ukochana córka to zapamiętała. Mówi, że część kwoty chce pożyczyć, aby poprawić swoją sytuację życiową. Jej mieszkanie jest jednopokojowe, stare.

Chce je albo wymienić na mieszkanie dwupokojowe, albo dokonać remontu. Cóż, sugeruje, że byłby to świetny prezent na urodziny mojej wnuczki.

Z jednej strony rozumiem, każdy chce żyć lepiej. Ale właściwie... lubiłam zięcia. Przystojny, wysoki facet. Miał dobrą pracę i nigdy się ze mną nie kłócił. Kiedy on i moja córka pobrali się, wszystko było bardzo dobrze.

On pracował na produkcji, ona została w domu. W sumie jak wszyscy. Ale potem albo się znudziła, albo nie wiem co, ale zaczęły krążyć plotki, że jej córka zaczęła zapraszać do siebie mężczyzn.

Ale to tylko plotki. Tak właśnie jest, tym bardziej że nasze miasto jest małe, zazdrosnych jest mnóstwo. Wszystko na raz się zawaliło. Aleksander złożył pozew o rozwód i odszedł.

Szybko i bez skandalu. Przynajmniej tak mi to zostało przekazane. Zostawił mieszkanie mojej córce, płaci nawet alimenty. Nie wiem, czy w ogóle da się sprzedać takie mieszkanie, jeśli coś się stanie.

Teraz moja córka dzień i noc dręczy mnie prośbami o pożyczenie jej pieniędzy. Wiem bardzo dobrze, że moja córka nigdy w życiu nie kiwnęła palcem. Po co?

Albo w związku, albo już na urlopie macierzyńskim. Oczywiste jest, że nie odzyskam pieniędzy. I to jest przytłaczające i jednocześnie irytujące. Bo ja też mam pewne przemyślenia.

Chcę pozostawić swoje oszczędności nietknięte. A po jakimś czasie, miejmy nadzieję, że nieprędko, wydam je na pielęgniarkę. Dzięki temu będę mogła opłacić specjalną osobę, która będzie się mną opiekowała.

Czy myślisz, że moja córka zgodzi się zostać moją pielęgniarką? Odpowiem Ci – tak! Teraz zgodzi się na wszystko, wystarczy dać jej to, czego potrzebuje. Ale potem okaże się, że lepiej byłoby wysłać starą matkę gdzieś do hospicjum, bo nie ma już dla niej czasu i energii. Ja już wiem. 

To jest decyzja, którą podjęłam. Syn, który przez swoje sprawy w stolicy zupełnie zapomniał o matce i córka, która jest zadłużona, ale chce tylko otrzymywać, a nie dać nic w zamian.

Zrozumiałbym na przykład, gdyby potrzebowała pieniędzy na jakieś kursy samorozwoju, które z czasem zaprocentują, ale po tylu latach braku zainteresowania z ich strony, wolę zapewnić sobie finansowe zabezpieczenie na starość...

O tym pisaliśmy ostatnio: "Po ślubie zamieszkała ze mną córka z mężem": Chyba czas im dać do zrozumienia, że ​​za długo tu mieszkają

Jednak mojemu dziecku zawsze próbowałam zapewnić wszystkiego pod dostatkiem. Moja mała firma miała swoje wzloty i upadki.

Kiedy moja córka Kasia skończyła 15 lat, musiałam ją nawet zostawić pod opieką babci i iść do pracy, bo przyszedł bardzo trudny okres i zrozumiałam: nie dam rady. Ale teraz mam własne przytulne mieszkanie, otworzyłam mały salon paznokci i życie się poprawiło.

Nie, jeśli chodzi o rodzinę, zostałam sama, a moja córka wyszła za mąż i urodziła śliczną córkę Madzię. Od pierwszych dni nowożeńcy mieszkali ze mną.

Ponieważ rodzice mojego zięcia mieszkają w dwupokojowym mieszkaniu, a ja mam trzypokojową „rezydencję”, wszyscy jednomyślnie zdecydowali, że młoda para będzie mieszkać ze mną, dopóki nie będzie miała własnego domu.

Zgodziłam się z tym, bo widziałam, że mój zięć stara się i zarabia. Na początku myślałam, że już niedługo uzbiera pewną sumę i przy pomocy rodziców kupi mieszkanie.

Ale dla młodej rodziny z dzieckiem jego pensja wystarczy tylko na przeżycie. Ale przy tym tempie nie będzie w stanie w najbliższym czasie odłożyć wystarczającej kwoty na mieszkanie lub dom.

Dodatkowo swaci stwierdzili, że kiedyś nikt im nie pomagał stanąć na nogi i że młodzi ludzie powinni sami o siebie zadbać. Zdałam sobie sprawę, że mój zięć nie powinien polegać na sponsoringu rodziców.

Tym samym moje przytulne mieszkanie zmieniło się z tymczasowego mieszkania dla nowożeńców w stałe miejsce zamieszkania dla całej naszej rodziny.

Dwa lata temu wróciłam do pracy. Trochę zaoszczędziłam i pomogłam zięciowi kupić dobry samochód. On i córka byli mi wdzięczni. Nawet nie wiem, co im się bardziej podobało: nowy samochód czy mieszkanie bez rodziców?

Odziedziczyłam po mamie stary dom na przedmieściach. Dokonałam tam kosmetycznych napraw i użytkuję go jako domek letniskowy. Dom jest całkiem dobry jako opcja letnia, ale wyraźnie nie nadaje się do stałego zamieszkania.

W ciepłym sezonie mieszkam tam z przyjemnością. A młoda rodzina żyje z podwójną przyjemnością w wolnym mieszkaniu.

Kiedy przyjeżdżam do miasta, wszyscy cieszą się na mój widok, zwłaszcza Madzia, ale w powietrzu czuć pewne napięcie. I rozumiem ich: chcą wolności i niezależności. W końcu nikt nie lubi kontroli rodzicielskiej jako osoba dorosła. Wiem to po sobie!

Wpadłam na pomysł: gruntownie przebudować stary dom mojej mamy i rozpocząć tam generalny remont, aby młodzi mogli tam zamieszkać.

Zaczęli mnie jednak przekonywać, że mojej wnuczce będzie lepiej w mieście. W pobliżu znajduje się przedszkole, w pobliżu szkoła, plac zabaw. Krótko mówiąc, dałam się przekonać.

Zaczęłam remontować pomieszczenia w domu, ocieplając ściany, podłączając gaz i wodę oraz wymieniając okna i drzwi. Córka i zięć pomogli mi, jak mogli.

Kiedy już prawie wszystko było gotowe, pochwaliłam się moim osiągnięciem koleżance. I zatrzymała mnie, tłumacząc, że popełniam ogromny błąd, podając wszystko młodej parze na srebrnej tacy.

Jestem w rozterce: z jednej strony zgodziłam się już na zamieszkanie na wsi, chociaż mieszkanie jest moje, a z drugiej strony chcę porzucić ten pomysł i wysłać córkę i zięcia na przedmieścia, jeśli chcą mieszkać osobno. Ja też bardzo tęsknię za Madzią! Co robić?