"Straciłam cierpliwość, gdy syn zapytał, czy może mówić do babci mamo": Nie wytrzymałam i odpowiedziałam, a teściowa słuchała ze zdziwieniem

Komisja rekrutacyjna nie była wcale zakłopotana faktem, że pochodziłam z wioski dość oddalonej od miasta. Mój przyszły zawód był związany z bankowością i finansami.

Na ostatnim roku studiów poznałam Darka. Był trzy lata starszy ode mnie i mieszkał z matką w przestronnym trzypokojowym mieszkaniu. Jego ojciec opuścił ich, gdy syn miał zaledwie pięć lat.

Po kilku miesiącach naszych spotkań Darek oświadczył mi się i pobraliśmy się. Zdecydowaliśmy się zamieszkać w ich mieszkaniu, a raczej Darek zdecydował.

Ani ja, ani moja teściowa nie byłyśmy zadowolone z "sąsiedztwa", a ona postrzegała mnie jako "najeźdźcę", myśląc, że wyszłam za mąż tylko po to, by dostać kawałek ich trzypokojowego mieszkania.

Od pierwszego dnia teściowa stawiała mi różne warunki współżycia. Jeden z nich bardzo jaskrawo charakteryzuje "życzliwy" stosunek do mnie — nie miałam prawa gotować własnemu mężowi, bo mogłabym zepsuć mu żołądek!

Za to byłam zobowiązana do sprzątania, robienia zakupów na targu i innych "przyjemnych" dodatków. Kiedy urodziło się dziecko, teściowa uznała, że sobie z nim nie poradzę i cały proces wychowania wzięła na siebie.

Na moje obiekcje odpowiedziała niegrzecznie, że czego ja mogę nauczyć dziecko z moją "ubogą przeszłością". Poskarżyłam się mężowi, ale on tylko rozłożył ręce i powiedział, że mama chce pomóc i nie ma w tym nic złego.

Kiedy mój syn dorósł do wieku przedszkolnego, zaczęły się inne problemy. Teściowa celowo przychodziła do przedszkola piętnaście minut przed moim przyjściem i zabierała syna do domu, mówiąc wychowawczyni, że mama nie ma czasu zajmować się synem w pogoni za karierą.

Kiedy wracałam z pracy, przedszkolanka mówiła z zaciśniętymi ustami, że dziecko zabrała babcia i dodawała: "Jesteś bardzo zajęta w pracy".

Zaczęłam zauważać, że mój syn zaczyna mnie unikać, woląc spotykać się z babcią. Nawet w weekendy jest w jakiś sposób nieufny wobec mnie, a babcia, jeśli jesteśmy w domu, nie pozwala nam na normalną rozmowę, ciągle zawracając nam głowę swoimi nadopiekuńczymi zmartwieniami.

Mąż nadal patrzy na nasze napięte relacje przez palce, nie chce słyszeć o wynajmowanym mieszkaniu, uważając moje pretensje do teściowej za naciągane i pełne uprzedzeń.

Ostatnią kroplą, która przelała moją cierpliwość, było pytanie syna, czy może mówić do babci mamo. Moja teściowa zareagowała natychmiast:

"Doszło do tego, dziecko chce mnie widzieć jako swoją mamę, synowa nie ma czasu zajmować się synem, wszystko praca i praca!"

Nie wytrzymałam i odpowiedziałam:

"Oto co zrobimy, Grażyno, po pierwsze, zabraniam ci zabierać małego z przedszkola i napiszę w tej sprawie oficjalne oświadczenie do naczelnika.

Po drugie, przestań nastawiać mojego syna przeciwko mnie, zależy mi na nim nie mniej niż tobie.

I po trzecie, albo przeprowadzimy się z Darkiem do wynajętego mieszkania, albo — rozwód. Rezultatem tego ostatniego będzie dokładnie to, o czym tyle mówiłaś - "wyrwę" część twojego mieszkania".

Teściowa słuchała mnie z otwartymi ze zdumienia ustami. Nigdy wcześniej czegoś takiego ode mnie nie słyszała i pobiegła do sąsiedniego pokoju poskarżyć się synowi. Kiedy mój mąż wyszedł na "pojedynek", zapytał:

"Poważnie?"

"Tak! Masz tydzień na znalezienie mieszkania. Jeśli tego nie zrobisz, złożę pozew o rozwód"

Dzięki Bogu do rozwodu nie doszło. Darek "włączył się" i w ciągu dziesięciu dni otworzyliśmy już mieszkanie, które całkiem niedrogo wynajął mu znajomy, wyjeżdżający na kilka lat za granicę do pracy na kontrakcie.

Tak więc wszystkie moje problemy z teściową zostały rozwiązane dość prosto. Moje podanie dyrektorka przyjęła z pewnym zdziwieniem, ale kiedy wyjaśniłem powód, zadzwoniła do nauczycielki i dała jej instrukcje.

Stopniowo syn "wrócił" do mnie. Spotyka się z babcią raz w tygodniu, nie zabraniam mu tego. Teraz mamy z nią oficjalne relacje. I jeszcze jedno — w końcu gotuję dla mojej rodziny, a moi mężczyźni wydają się być zadowoleni z menu, które im oferuję!