Miała męża, ale na niego strasznie trudno liczyć. Dlatego Renia postanowiła zwrócić się do mnie. Żebym nie musiała jeździć w kółko, przywiozła mi akwarium. Razem z kotem, względem którego też nie mogła ufać mężowi.
Nie przeszkadzało mi takie towarzystwo, bo bardzo kocham zwierzęta. Zanim jednak wyjechała, dowiedziałam się, że jestem odpowiedzialna nie tylko za rybki i kota, ale także za męża Reni.
Dorosły 45-letni mężczyzna, jak się okazuje, nie umie nawet gotować. Ale nie miałam zamiaru się do niego wybierać.
- Cóż, gotujesz dla siebie, prawda? Więc włóż jedzenie na tacę i zanieś mojemu mężowi po drodze. Władzio będzie głodny cały dzień, jeśli się nim nie zajmiesz. Zostawiłam jedzenie w lodówce, ale on nie będzie chciał go sobie podgrzać.
Byłam zszokowana — nie spodziewałam się takiej bezczelności ze strony Reni. Nie chciałam psuć jej nastroju przed podróżą, więc zgodziłam się na wszystkie instrukcje.
Pomyślałam, że jakoś sobie poradzę, a jednocześnie reedukuję Władzia. I naprawdę nie jest mi trudno dzielić się jedzeniem, ponieważ gotuję tylko dla siebie.
W rzeczywistości okazało się, że jest bardzo źle. I problem nie tkwi w mężczyźnie, ale w tym, że plotki zaczęły się mnożyć wśród sąsiadów, a Renia nie zostawiła mi ani grosza.
Musiałam więc karmić zwierzęta i jej męża na własny koszt. Niezłe podejście, prawda? Nie chodzi o to, że nie mam pieniędzy. Chodzi o to, że nikt tak nie robi.
Dlaczego miałbym wydawać własne pieniądze? Pomagałam koleżance i wydałam mnóstwo pieniędzy na jej "współlokatorów".
Kiedy zorientowałam się, że Renia nie planuje nic zwracać, a sąsiedzi po prostu wyczerpali mnie swoimi głupimi domysłami, przestałam przynosić jedzenie Władziowi.
Emeryci z parteru już przypisali mi rolę rozwiązłej kobiety, a to nie było przyjemne. Przez resztę czasu mąż Reni naprawdę chodził głodny.
Jadł tylko suchy prowiant, bo nie chciało mu się nic gotować. Czekał, aż się zlituję i go nakarmię, ale tak się nie stało.
Teraz z niecierpliwością czekam na powrót Reni. Zobaczymy, jak się sprawy potoczą.
