Dzieci były "na spotkaniu", aby zdecydować, z kim zostanie ich starszy ojciec i nikt nie chciał go zabrać do siebie

Wyglądał na smutnego, więc zapytałam go o zdrowie i o to, co go smuci. Sąsiad machnął ręką:

- Chyba niedługo już będę ci przeszkadzał, szurając po suficie z góry...

Pomyślałam, że znowu ma złe myśli i zaprotestowałam: - Wcale nam nie przeszkadzasz, na litość boską! A niebiański urząd rozstrzygnie, kto będzie wkrótce, a kto nie wkrótce!

Sąsiad ponownie machnął ręką: - Nie o to mi chodzi... Siedzieliśmy przez około godzinę, było jasne, że trzeba wysłuchać tego człowieka. Opowiedział mi smutne wieści z ostatnich kilku dni.

Cofając się trochę wstecz, żeby było jasne — pięć lat temu nasz sąsiad pochował swoją żonę, Kasię, mieszkali w tej samej klatce schodowej, w której on mieszka teraz. Byli w podeszłym wieku, wszystko było w porządku, wychowali trójkę dzieci.

Rok po pogrzebie Waldemar zaczął stopniowo komunikować się z sąsiadką. Stopniowo relacje między dziadkiem i babcią stały się rodzinne. Dziadek wprowadził się do dwupokojowego mieszkania babci, a swoje trzypokojowe mieszkanie przekazał najmłodszej córce.

Mieszkanie było w dobrym stanie, Waldek był złotą rączką, więc rodzina córki, która wcześniej wynajmowała kąt, po prostu przeniosła się pod własny dach.

Waldemar, który nie zwykł siedzieć bezczynnie, zajął mieszkanie swojej sąsiadki Niny. Żyli dusza w duszę, dwoje samotnych ludzi odnalazło się na starość i po prostu przyjemnie było patrzeć na ich wzajemną troskę.

To szczęście nie trwało długo, dwa lata po przeprowadzce Waldemar ponownie został wdowcem. Potem jego zdrowie się pogorszyło i wkrótce coraz rzadziej pojawiał się na podwórku.

Stało się jasne, że szybko starzejący się ojciec potrzebuje stałej opieki, a dzieci zebrały się, aby omówić ten problem. Zebrali się w trzypokojowym mieszkaniu, w którym wszyscy dorastali, a teraz najmłodsza z rodziny prowadziła w nim gospodarstwo domowe.

Ale nawet ona nie chciała wziąć na siebie odpowiedzialności za opiekę nad ojcem, powołując się na zapracowanie, i to pomimo faktu, że wystarczyło zejść po schodach, aby to zrobić!

Pozostałe dzieci, syn i córka, również powiedzieli, że nie mogą iść i pomóc ojcu. Po dłuższej przerwie najmłodsze z nich powiedziało to, o czym wszyscy myśleli:

- Znajdźmy tacie dobry dom opieki, tam będą wszystkie warunki, a pieniądze ze sprzedaży mieszkania wystarczą na opłacenie ich usług.

Wszyscy pozostali poparli siostrę, a teraz mieli do rozwiązania dwie kwestie — sprzedaż mieszkania, w którym obecnie mieszkał jej ojciec, oraz wybór domu opieki dla niego...

Po wysłuchaniu starszego pana byłam bardzo zdenerwowana, jak to możliwe, troje dzieci i żadne z nich nie chce opiekować się ojcem!

Wydawało się, że to nie moja sprawa wtrącać się w ich sprawy rodzinne, ale oni zachowywali się w bardzo nieludzki sposób...