"Córka jest już prawie dorosła. Będę musiała ją reedukować ostrymi metodami": Mam nadzieję, że córka zrozumiała, że teraz będziemy żyć w nowy sposób

Stojąc na taborecie, próbuje je umyć, czasem upuszcza, tłucze, płacze, pocieszałam ją, a potem ponownie myję talerze i kubki, bo jakość zmywania przez moją asystentkę była bardzo osobliwa.

Tak samo było z podłogami — Córka była przede mną, a ja za nią. Byłam szczęśliwa, że moja córka tak chętnie pomagała mi w pracach domowych i nigdy nie odmawiałam przyjęcia jej pomocy, chociaż często wszystko trzeba było poprawić.

Ale ten zapał do prac domowych u mojej córki skończył się nagle w wieku dwunastu lat, jak przypuszczam, po ironicznej uwadze jej koleżanki, która przyszła akurat w momencie, gdy Dorotka myła podłogę. Koleżanka parsknęła śmiechem i powiedziała: - Lubisz mopować?

Moja córka była zakłopotana i mamrotała coś niezrozumiałego, mówiąc: "Mama nie miała czasu". Od tego czasu przestała mi pomagać, a jeśli już to robiła, to z miną wielkiej łaski, pokazując, jak bardzo jest tym zniesmaczona i jak bardzo się spieszy.

Ledwo dawałam sobie radę z córką, choć czasem próbowała nawet sztuczek, by uniknąć zmywania naczyń czy odkurzania.

Pewnego razu przyniosła stos jednorazowych talerzy kupionych za zaoszczędzone pieniądze i triumfalnie oświadczyła, że teraz nie ma potrzeby zmywania naczyń. Wyjaśniłam jej, że te talerze są wygodne do jedzenia na zewnątrz i zostawiłam jej zakup na pikniki.

Innym razem moja córka zaczęła aktywnie atakować mnie reklamami nowoczesnych oczyszczaczy powietrza, podkreślając brudną atmosferę i potrzebę dbania o zdrowie. Za tym wszystkim kryło się lenistwo wycierania kurzu, o czym powiedziałam córce.

Wszystkie gazetki reklamowe natychmiast powędrowały do kubła — moja córka się obraziła. Teraz moja, już studentka, generalnie oderwana od gospodarstwa domowego, jak widać, uczy się!

To, że muszę wszystko robić po pracy, się nie liczy, Dorota jest zbyt leniwa, żeby nawet podnieść worek ze śmieciami i wyrzucić go w drodze na uczelnię.

Żadne moje napomnienia do córki nie docierają, przeradzając się w opowieści o tym, jak bardzo jest zmęczona na wykładach, jak dużo zadają prac zaliczeniowych itp. Jednocześnie, podczas "szturmowania" nauki, z jakiegoś powodu moja córka często siedzi ze słuchawkami na uszach i słucha muzyki.

Mój kolejny wykład był dość emocjonalny, w odpowiedzi na "uczę się" powiedziałam córce, że pracuję i przynoszę pieniądze do domu, za które żyjemy, więc trzeba nie tylko studiować, ale też jakoś ułatwić mi dbanie o życie domowe, żeby nie zarastać brudem i nie gonić karaluchów z kapciem.

Córka milczała, ale widać było, że nad czymś się zastanawia. I nie pomyliłam się — trzy dni później córka oznajmiła mi, że w czasie wolnym od zajęć zamierza pracować na pół etatu w reklamie.

W ten sposób moja Dorotka wyrównała sytuację — też zaczęła pracować, a połowę swoich marnych zarobków wyzywająco oddawała mnie. Ale teraz bałagan w domu, a szczególnie w pokoju Dorci stał się jeszcze większy.

Córka potrafiła przyjść w brudnych butach i zostawić je na wspólnej półce, po czym zaschnięte błoto spadało na wszystkie pozostałe pary, problemem stało się nie tylko umycie, ale i posprzątanie talerzyka.

Poskarżyłam się nawet mamie, że Dorota dobija mnie swoim podejściem do porządku, na co mama doradziła bardziej radykalne środki niż tylko słowa.

Oczywiste jest, że takie metody jak pas były niedopuszczalne, podobnie jak eksmisja mojej córki do akademika, dlatego postanowiłam walczyć z Dorotą jej własnymi wybrykami, bo jak to mówią, klina można przebić klinem.

Kiedy wróciłam wieczorem z pracy do domu i zastałam w zlewie górę naczyń, wzięłam całe to "szczęście" i w dwa razy przeniosłam na stół do nauki Doroty, wysypując wszystko wprost na jej notatki i podręczniki.

Córka aż podskoczyła na krześle: - Mamo, zwariowałaś? Nie odpowiadając, poszłam do łazienki, gdzie leżała jej bielizna, a majtki i staniki szybko poleciały do naczyń.

Następnie wrzuciłam brudne buty do pokoju córki i dopiero wtedy odetchnęłam z ulgą i poszłam zrobić obiad. Kilka minut później Dorota z wahaniem weszła do kuchni z naczyniami, stanęła cicho przy zlewie i doprowadziła talerze do idealnego stanu.

Następnie przeszła do łazienki i umyła swoje buty. Pokrywa kosza na brudną bieliznę zatrzasnęła się, wchłaniając pranie, które wrzuciłam jej do pokoju.

Krótko mówiąc, proces był w toku. Mam nadzieję, że moja córka zrozumiała, że teraz będziemy żyć w nowy sposób — albo dom będzie uporządkowany, albo jej pokój zamieni się w śmietnik.