"Mam dość słuchania niekończących się wyrzutów i kupiłam sobie osobną lodówkę, ale moja mama nie przestaje się buntować"

Kiedy mój ojciec zmarł, moja mama i ja zajęłyśmy jego mieszkanie. W tym czasie kończyłam studia, a mama nie pracowała. Nigdy w ogóle nie pracowała, bo tata zawsze całkowicie ją utrzymywał.

Na początku było nam bardzo trudno. Skupiłam się na nauce, więc nie myślałam jeszcze o pracy. A mama nawet nie próbowała jej szukać. Przez około sześć miesięcy siedziałyśmy na karku bratu mojej mamy.

Dawał nam pieniądze i kupował żywność. Ale wujek Wiesio miał własną rodzinę, którą również trzeba było wspierać. Dlatego w pewnym momencie po prostu powiedział matce, że tak nie może już dłużej trwać.

Zamiast znaleźć pracę, mama zaczęła szukać mężczyzny. Bardzo bolało mnie to, że każdego wieczoru randkowała, zapominając o ojcu.

Ale nigdy jej o nic nie oskarżałam: to jej wybór. Miesiąc później przyszła do mojego pokoju i powiedziała, że ​​wychodzi za mąż.

Nie podobał mi się nowy mąż mojej matki. I nawet nie chodzi o to, że stał się tylko zastępcą mojego ojca. Mój ojczym był wyjątkowo nieprzyjemną osobą i czasami zachowywał się dziwnie.

Na przykład uwielbiał mówić, jaki jest dobry, bo całkowicie utrzymuje nas, właściciela domu, głowę rodziny. A mama bała się mu powiedzieć ani słowa więcej, żeby nigdzie nie poszedł. 

Po pewnym czasie zaproponowano mi dobrą pracę. Zaczęłam zarabiać na siebie, a moja mama nie mogła tego faktu zignorować.

Kiedyś powiedziała, że ​​całą pensję powinnam oddawać ojczymowi, bo on wszystko za nas robi. Byłam zszokowana tym żądaniem, ponieważ było ono całkowicie bezpodstawne.

Racjonalna decyzja

Potem zdecydowałam, że będzie sprawiedliwie, jeśli zacznę płacić część mediów. Wezmę pożyczkę dla siebie lub kupię małą lodówkę. Postawię w swoim pokoju i będę przechowywać w niej jedzenie. Wtedy ani mama, ani ojczym nie będą mogli już wysuwać wobec mnie żadnych roszczeń.

Po miesiącu zrealizowałam swój plan. Mój ojczym zniknął na cały dzień w pracy, mama została w domu, a ja żyłam swoim życiem. Moja mama nie była nawet zainteresowana tym, co jem i czy dobrze sobie radzę. Zaczęliśmy bardziej przypominać współlokatorów niż krewnych.

Być może z tego powodu opuścił ją nowy mąż. Stało się to nagle: po prostu zebrał wszystkie swoje rzeczy i napisał notatkę:

„Jestem tym wszystkim zmęczony. Przepraszam, składam pozew o rozwód"

Mama została sama, a ja dalej pracowałam i kupowałam sobie jedzenie.

Teraz moja mama mówi, że mnie wychowała i że powinnam jej pomóc. Jak to możliwe, że rodzina je osobno? Ona też skarży się na mnie bliskim. Najśmieszniejsze jest to, że wszyscy są po jej stronie.

Mówią mi, że w takim przypadku powinnam przynajmniej dzielić się jedzeniem z mamą. Ale myślę, że moja mama jest jeszcze bardzo młoda i powinna pomyśleć o znalezieniu pracy.