To nie stało się spontanicznie, mówią, tak chcę i ja tu rządzę. Można powiedzieć, że nasze dzieci są w tym samym wieku, Nadia ma dziewięć lat, a nasi siostrzeńcy mają osiem i dziesięć lat.

Najmłodszy jest mniej lub bardziej opanowanym chłopcem, ale najstarsza Aleksandra, wydaje się, że jest daleką krewną Macedońskiego, zawsze chce wszystkich ustawiać po kątach i „prowadzić do bitwy”.

Wcześniej, gdy do nas przychodzili (było to z reguły spontanicznie), patrzyłam z przerażeniem, jak nasz dom i działka bardzo szybko zamieniały się w pole bitwy. Wszystko rozrzucone w różnych kierunkach.

Aleksandra krzyczała bez przerwy, namawiając resztę do wdrożenia kolejnego pomysłu, czyli „być głupim” lub „bawić się”. Żadne z wezwań dorosłych do spokojniejszej zabawy nie wywarło na nią najmniejszego wpływu.

Najgorsze jest to, że wołanie o spokój pochodziło tylko ode mnie i mojego męża. Rodzice Szymusia i Oli z zachętą obserwowali dominację córki i jej szalone zabawy:

"Lider rośnie! Prawdopodobnie zostanie dyrektorem firmy!"

Odpowiedziałam, że zupełnie mi to nie przeszkadza, niech tak będzie, o ile będzie dowodzić firmom, które posprzątają bałagan w naszym domu.

Krewni mojego męża śmiali się, uznając moje słowa za żart, ale ja wcale nie miałam nastroju do żartów, bo po ich wyjeździe musiałam spędzić dużo czasu na porządkowaniu wszystkiego.

Któregoś dnia, podczas kolejnego najazdu, w pewnym momencie zapanował podejrzany spokój. Już miałam zobaczyć, co tam robią, ale wtedy cała trójka przybyła w pełnym składzie i Aleksandra zapytała (podejrzanie grzecznie), czy mogą pójść na plac zabaw za naszym domem?

Byliśmy zaskoczeni, ale pozwoliliśmy na to. Wrócili po około godzinie. Zauważyłam ślady lodów na ubraniach Nadii i zapytałem:

- Kto uraczył cię lodami?

Córka była zawstydzona, a Aleksandra i Szymon natychmiast pobiegli na podwórko. Musiałam dowiedzieć się, co się stało. Okazało się, że lody to pomysł mojej siostrzenicy, ale ona postanowiła wziąć bez pozwolenia mi na nie pieniądze z portfela, pytając Nadię, gdzie zwykle je kładę.

Wtedy tylko Nadia to zrozumiała. Aleksandra i Szymon uciekli z lekkim przerażeniem.

Popularne wiadomości teraz

Jak zrobić podpory dla pnących róż: 3 najbardziej niezawodne i popularne sposoby

Historia górnika, którego odnaleziono żywego 17 lat po zawaleniu się kopalni

Po jakich znakach na dłoni możesz określić, że dana osoba będzie bogata

Ogromna część Polaków popełnia te błędy w kuchni. Lista grzechów wobec zmywarki do naczyń jest długa i może się skończyć jej naprawą
Pokaż więcej

Kiedy zapytałam, dlaczego moja córka pozwoliła gościowi wziąć bez pozwolenia pieniądze, a nawet jej w tym pomogła, Nadia zatrzepotała rzęsami:

- Nie wiem, powiedziała, że ​​nikt nie zauważy...

Ale następna „przygoda” była poważniejsza. Stało się to około trzy tygodnie po kradzieży pieniędzy. Aleksandra, Szymek i Nadia wracali ze szkoły, a „lider” znów zapragnął poczęstować się lodami.

Tym razem w sklepie zasugerowała, aby „zabrać to dyskretnie”, mówią, że jest dużo ludzi, jesteśmy mali i nikt nie zobaczy. Nadia i Szymek stali przy lodówce, a Aleksandra, wyciągając trzy porcje lodów, szybko włożyła je do szkolnych plecaków.

Dwie do plecaka brata i jedną do plecaka naszej córki. Następnie chcieli przekraść się obok kasy, ale kamery bezpieczeństwa wyraźnie dostrzegły „kradzież stulecia” i z łatwością zatrzymały słodkolubnych rabusiów.

Nadia wróciła do domu w towarzystwie miejscowego funkcjonariusza policji. Pytanie było poważne - o założenie kartoteki.

Nawet nie macie pojęcia, ile wysiłku kosztowało mnie i mojego męża przekonanie kierownika sklepu do wycofania wniosku. A rodzice Aleksandry i Szymka nawet palcem nie kiwnęli!

Potem powiedziałam:

- To wszystko, kochanie. Przenosimy Nadię do innej szkoły. Lepiej iść do innej szkoły, niż trafić do więzienia. I powiedz swojej siostrze, że od tego dnia ani Aleksandra, ani Szymek nie będą widzieć Nadii. Jeśli ty tego nie powiesz, ja to powiem.

Łańcuch ciągnął się dalej. Mąż zadzwonił do swojej siostry, ona do teściowej i zaczęła mi łyżeczką wyjadać mózg:

"Jak to możliwe, w końcu są kuzynami, na co sobie pozwalasz?"

Ja jednak byłam nieugięta, dobrze, że mąż zajął stanowisko nie do końca neutralne, ale i tak był bliższy mojemu zdaniu.

Teraz, dzięki Bogu, znów jestem spokojna o córkę. To prawda, że ​​​​po tych wszystkich wydarzeniach staram się zwracać większą uwagę na rozwój jej cech przywódczych, aby nie ulegała prowokacjom kolejnych "liderów".

Mój mąż czasami spotyka się z siostrą i siostrzeńcami, szwagierka nie rozmawia ze mną, wciąż wierząc, że jej Aleksandra jest urodzoną przywódczynią. Cóż, ona wie lepiej.