Szczególnie dumna jestem z tego, że sama go wychowałam. Jego ojciec, mój mąż, opuścił nas, gdy chłopiec był jeszcze bardzo mały. Nie był to najłatwiejszy czas, bo nie było komu pomóc.
Można powiedzieć, że zainwestowałam wszystko, co miałam, we własnego syna, żeby miał to co najlepsze. I pomogłam mu kupić pierwszy samochód, mimo że musiałam zaciągnąć kredyt. Już zapłacone. I zrobił świetną robotę, studiował, znalazł pracę w swojej specjalności.
Ma wykształcenie specjalne, obiecał, że zdobędzie wyższe wykształcenie, gdy zaoszczędzi więcej pieniędzy. Zajmuje się budownictwem.
Dużo pracuje, to prawda, ale teraz zarabia niezłe pieniądze. Nie mogłabym być z nim szczęśliwsza. Nie tak dawno temu ożenił się z dobrą dziewczyną, więc teraz mam wnuczki.
Kiedy poszedł do pracy i zaczął zarabiać, od razu go uprzedziłam, że gdy przejdę na emeryturę, powinien mi pomóc.
Wyjaśniłam mu, że nie mogę oszczędzać na zakupach spożywczych i że raz w roku muszę jechać na wakacje. Na emeryturze nie będzie mnie na to stać, ale on może i powinien mi to zapewnić.
Syn zgodził się z uśmiechem i teraz co miesiąc płaci pokaźną kwotę ze swojej pensji. Mniej więcej tyle samo, co moja emerytura. Dzięki temu mogę czuć się normalnie.
Za każdym razem prosi, tylko żebym nie mówiła o tym mojej synowej, jego żonie. Oczywiście niech to pozostanie naszą tajemnicą.
Wie o tym tylko jeden z moich znajomych, który czasami mi mówi, że zachowuję się zbyt egoistycznie w stosunku do syna, gdy żądam od niego pieniędzy.
Pyta mnie, czy ty w ogóle wiesz, ile on zarabia? Być może teraz bardziej potrzebuje tych pieniędzy. Mówię, że nigdy go o to nie pytałam. Mieszkają teraz w stolicy i tam są dobre pieniądze.
I w ogóle, kto się mną zaopiekuje, jeśli nie on? Dlaczego miałabym stać się tak ciężkim brzemieniem? Dzięki temu żyję normalnie, dbam o zdrowie i dobrze się odżywiam.
To także moja nagroda za to, że w młodości zostałam pozbawiona wszystkiego, bo go wychowałam. Przynajmniej teraz mogę odpocząć i normalnie żyć. Nawet częściowo jego kosztem...
