Tam poznałam mojego przyszłego męża. Okazał się rodowitym mieszkańcem metropolii z własnym mieszkaniem i nasza relacja szybko przeniosła się do tego właśnie mieszkania. Wkrótce zaszłam w ciążę, Leon przedstawił mnie swoim rodzicom, jako przyszłą pannę młodą.

Przyszły teść przyjął spotkanie ze mną bardzo dobrze, ale teściowa od razu podejrzewała ingerencję z mojej strony w przestrzeń życiową syna. W związku z tym wcale nie była zadowolona z ciężarnego „najeźdźcy”.

Wydawało mi się, że nasz związek z Leonem był dobry, on się mną opiekował, czekał na narodziny dziecka, dopiero potem mój mąż zmienił się dramatycznie.

Na początku nie rozumiałam powodu, obwiniałam za to fakt, że był zmęczony zawracaniem sobie głowy mną w czasie ciąży, a teraz oto jestem, nieprzespane noce itp. Ale wszystko okazało się znacznie gorsze.

Teściowa jako pierwsza wyraziła podejrzenia, że ​​dziecko nie jest jego synem, nasiona wpadły w żyzną glebę, a Leon wkrótce wyraził swoje wątpliwości co do swojego ojcostwa.

Nawet moje argumenty, że może nie jest podobna do ojca, ale wnuczka jest kopią dziadka, nie pomogły.

Kiedy moje rozumowanie dotarło do teściowej, nastąpiła po prostu eksplozja. Oskarżyła mnie o niewierność, a relacje z mężem po prostu zaczęły się pogarszać.

W rezultacie pewnego pięknego dnia wrócił do domu i postawił mi ultimatum - żebym w ciągu tygodnia znalazła sobie mieszkanie. Nie kłóciłam się, to nie miało sensu.

Wróciłam ponownie do swojego macierzystego akademika, na szczęście miałam tam jeszcze „znajomości”, kierownikiem akademika był wujek mojej współlokatorki i to on mi pomógł.

Ciągnęły się trudne miesiące. Akademik jest instytucją bardzo wyjątkową. Z jednej strony nie jest łatwo samotnie wychowywać córkę, pojawiają się trudności w życiu codziennym, ale z drugiej strony jest wielu normalnych sąsiadów, którzy zawsze pomogą.

Stopniowo angażowałam się w ten rytm życia, aż wreszcie podczas jednej z wizyt w supermarkecie spotkałam teścia.

Bardzo się ucieszył na nasz widok, powiedział, że nie chce stracić Dorotki i mnie, i wprost nazwał swojego syna „dupkiem”. Chciałam grzecznie się pożegnać, ale Antoni nie chciał słuchać:

- Cóż, nie, teraz będziesz pod moją opieką!

Popularne wiadomości teraz

"Musisz mi wszystko przekazać", krzyknął syn

Wróbel wpadł do okna, do mieszkania lub domu. Co oznacza ten znak

Ogromna część Polaków popełnia te błędy w kuchni. Lista grzechów wobec zmywarki do naczyń jest długa i może się skończyć jej naprawą

Poznaj szczeniaka największej rasy psów na świecie
Pokaż więcej

Odprowadził nas do akademika, stał i ze smutkiem pokręcił głową, patrząc na wiszące w pokoju liny z dziecięcymi rzeczami:

- Cierpliwości, córko, jeszcze miesiąc, a ty i moja wnuczka znajdziecie coś przyzwoitszego...

Podziękowałam mu i powiedziałam, że już się do tego przyzwyczailiśmy, ale Antoni sprzeciwił się:

– Przyzwyczaiłaś się, nieźle, ale musimy walczyć o lepsze. Twoje problemy są moimi problemami. I – nie wstydź się! Zgoda?

Mój teść był byłym wojskowym i był przyzwyczajony do takich władczych wyrażeń, ale zawsze brzmiały przyjemnie, było widać, że naprawdę mu na nas zależy.

Miesiąc później pożegnałam się z sąsiadami z akademika. Teść wynajął nam jednopokojowe mieszkanie z możliwością wykupu. Przeprosił także, że nie może od razu kupić nam mieszkania.

To była po prostu bajka. Podziękowałam mu sto razy i z wahaniem zapytałam:

- Ale jak za to zapłacę...? 

Teść doskonale zrozumiał:

„Nie martw się, ograniczę moją żonę finansowo, ale z Leonem sama zdecyduj, co zrobić”.

Leon nie wrócił do życia córki i mojego, ale jest przy nas troskliwy, kochający dziadek. W weekendy często chodzimy we trójkę na spacery, a ja z uśmiechem słucham jego „poleceń”:

- Nie opuszczaj głowy, gdy mężczyźni się na ciebie gapią! Myśl o przyszłości!