"Sąsiadka się mną opiekuje, a moje własne dzieci odetchnęły z ulgą i nie przychodzą"

Tak się złożyło, że teraz mieszkam sama: dzieci już dawno założyły własne rodziny i są zajęte swoimi sprawami osobistymi.

Kiedyś traktowałam to normalnie, ale wydarzyły się rzeczy, które otworzyły mi oczy. Zdałam sobie sprawę, że cały czas, który poświęciłam moim dzieciom, raczej nie zwróci się stokrotnie.

Owdowiałam, gdy oni byli jeszcze przedszkolakami. Dziadków też nie mieli, więc radzili sobie ze wszystkim sami. Oczywiście wszystko może się zdarzyć.

Był okres, że przez kilka lat pracowałam na dwa etaty, a potem zostawiałam je w przedszkolu, potem w pieczy pozaszkolnej, albo siedziałam w domu na wpół zagłodzona.

Oczywiste jest, że próbowałam utrzymać mnie w dyscyplinie; nie było nikogo, kto mógłby pomóc. Myślę teraz, może od tamtej pory żywili do mnie urazę?

Dziwne, że będąc już dorosłymi, nie rozumieli, jaka spoczywa na mnie odpowiedzialność. Owszem, trzymałam je w ryzach, ale wychowywałam je na ludzi.

Oboje ukończyli wyższe uczelnie, zdobyli pożądane specjalizacje i usamodzielnili się. Kiedyś leżałam płasko – miałam jakiś nadmiar wolnego czasu.

Ale potem pomogłam im z wnukami, pojawiły się związane z tym zmartwienia i znów, że tak powiem, wpadłam w rytm. Próbowałam nawet pomóc pieniędzmi i nadal pracowałam.

Ale ten harmonogram przyniósł oczywiście rozczarowujące rezultaty, a moje zdrowie bardzo ucierpiało. W rezultacie wylądowałam w szpitalu i spędziłam tam ponad dziesięć dni.

W tym czasie córka odwiedziła mnie tylko raz, a syn w ogóle nie przyszedł. Po wypisaniu lekarz prowadzący zalecił mi, abym nie przepracowywała się. Ale dzieci znów przyniosły mi wnuki.

Oczywiście nie mogłam odmówić. Co z nimi? Teraz tam, teraz tutaj, teraz na spacer, teraz na karmienie. Generalnie wszelka terapia poszpitalna nie wchodziła w grę, mam wrażenie, że jest coraz gorzej.

I pewnego dnia po prostu nie mogłam wstać z łóżka. Zadzwoniłam do córki – powiedziała – wezwij pogotowie. Proszę syna, żeby zabrał mnie do szpitala, mówi, że jest zajęty i nie ma czasu. Znowu wylądowałam w szpitalu.

Tym razem zostałam dłużej, chciałam odpocząć, jakoś uspokoić myśli. Lekarz sam zadzwonił już do moich dzieci i powiedział, że nie mogę zostać sama bez pomocy, potrzebuję opieki.

To tutaj dzieci pokazały mi, jak bardzo jestem dla nich ważna. Córka nie chciała mnie przyjąć, mimo że mieszkają w trzypokojowym mieszkaniu.

A mój syn ma już swatkę, matkę panny młodej, mieszkającą w jego domu.

Powiedzieć, że moja dusza jest w niepokoju, to mało powiedziane. Myślę, że dzieci po prostu mnie zdradziły. Po co? Dlaczego mnie tak potraktowali?

Rano odwiedziła mnie sąsiadka z pierwszego piętra, młoda kobieta, również samotna matka. Widziała, jak zabierali mnie karetką, i przyszła dowiedzieć się, jak się czuję. W końcu wybuchłam płaczem i opowiedziałam jej wszystko tak, jak było.

Sąsiadka powiedziała, że ​​mi pomoże. Odmówiłam, ale ona przygotowała mi coś do jedzenia i podała herbatę. Wzięła ode mnie pieniądze i poszła do apteki i sklepu.

I pomaga mi już od kilku miesięcy. Bierze połowę emerytury, kupuje artykuły spożywcze, gotuje dla mnie. Reszta pieniędzy idzie na media i inne artykuły gospodarstwa domowego.

W ten sposób na starość zaczęłam polegać na obcej osobie. Moi odetchnęli z ulgą, gdy dowiedzieli się, że jest ktoś, kto się mną zaopiekuje.

A mój syn wręcz zaproponował, żebym przekazała mu mieszkanie, mówiąc, że kręcą się tu najróżniejsi... nieznajomi. Ich słowa są teraz bardziej gorzkie niż całe moje życie. Co zrobiłam źle?