"Życie z mamą nie było łatwe, bo starała się zrobić ze mnie idealną córkę. Taką, której nikt nie wstydzi się pokazywać"

Mama urodziła tak szybko, jak to możliwe, aby przywiązać do siebie męża. Ale małżeństwo rozpadło się po 4 latach.

Nadal nie wiem, czy było to spowodowane jej maniakalnym pragnieniem kontrolowania wszystkiego i wszystkich, czy powodem była inna kobieta.

Ale ta porażka, bo tak nazywała swoje nieudane małżeństwo, mocno nadszarpnęła jej poczucie własnej wartości.

Ja, jej córka, nieustannie przypominałam jej o tej „porażce”. O projekcie, który zakończył się fiaskiem.

Życie z mamą nie było łatwe, bo starała się zrobić ze mnie idealną córkę. Taką, której nikt nie wstydzi się pokazywać.

Wysłali mnie na tańce. Nie podobało mi się to, zajęcia nie sprawiały mi przyjemności. Nie odważyłam się jednak sprzeciwić i poszłam posłusznie.

Nie odkryli we mnie żadnego specjalnego talentu, nie zajmowałam pierwszych miejsc w konkursach. W rezultacie matka poddała się, uznając, że "głupie dzieci rodzą się ze złego człowieka. Kolejna porażka.”

Córka czy główny winowajca?

W końcu stałam się przyczyną wszystkich jej problemów. To ja byłam wytłumaczeniem jej problemów z mężczyznami i biletem na samotną starość. Od niej dowiedziałam się, że mam plecy „jak taksówkarz” i nieestetyczną twarz. 

Jej pasja do kontroli była widoczna we wszystkim. W wieku 15 lat musiałam pakować rzeczy tylko w określony przez nią sposób, a ona regularnie sprawdzała moje kieszenie i torby, czy nie ma w nich „zakazanych” przedmiotów. To drugie oznaczało nie tylko papierosy, ale nawet gumę do żucia i notatki od chłopców.

Nic się nie zmieniło przez te lata. Wyszłam za mąż, ale mama była nieszczęśliwa: mój mąż taki sobie, praca nie obiecująca, a my w ogóle nie powinniśmy mieć dzieci. A jednak urodziłam córkę.

Dziecko wydawało mi się najwspanialszą rzeczą na świecie. Ale nowa babcia od razu stwierdziła, że ​​jej wnuczka ma za cienkie włosy, uszy tak samo odstające (jak moje) i nie różni się inteligencją.

Bez względu na wszystko, moja matka domagała się mojej uwagi. Musiałam sprawdzać, co u niej co tydzień.

Ostatnią kroplą był jej „genialny” pomysł sprzedaży naszego mieszkania, ponieważ chce kupić mniejszy dom, a resztę pieniędzy zainwestować w biznes swojej przyjaciółki.

Musiałam podpisać dokumenty. W międzyczasie, dopóki wszystko się nie ułoży, mama planowała zamieszkać ze mną i mężem.

Perspektywa życia pod jednym dachem z mamą ponownie wzbudziła we mnie bunt. Moje argumenty, że to głupota, przez którą może zostać bez pieniędzy i mieszkania, nie przekonały jej.

Oskarżyła mnie o niewdzięczność. Stwierdziła, że ​​czekam, aż umrze, aby przejąć mieszkanie. Wyraziłam wtedy wszystko, co myślałam, ale czego nigdy wcześniej nie odważyłam się powiedzieć…

Wróciłam do domu jak we mgle. Moja córka była niegrzeczna w wózku, a ja nakrzyczałam na nią na ulicy. Płakała jeszcze bardziej, co tylko mnie złościło.

W domu wypowiedziałam mężowi ostre słowa już od progu i wyzywająco zamknęłam się w pokoju.

Tej nocy zdałam sobie sprawę, że nie chcę już zatruwać sobie życia. Nie chcę słyszeć wyrzutów i aroganckich argumentów mojej matki na temat tego, jacy wszyscy jesteśmy głupi i puści.

Przestałam odbierać jej telefony, przestałam ją odwiedzać i przynosić jej zakupy. Ma dach nad głową i stabilne dochody, na pewno sobie poradzi. A jeśli coś się stanie, kuzyn obiecał, że mnie o tym poinformuje.

Nawiasem mówiąc, mój wybór poparła tylko moja siostra, mąż i bliski przyjaciel. Moi krewni, dowiedziawszy się, że nie komunikuję się z matką, zakończyli ze mną relację.

Wreszcie moje życie przestało przypominać pole bitwy. I to jest najważniejsze...