"Odpuściłam dług mojemu wujkowi, a mój mąż domaga się jego spłaty"

W swoim czasie bardzo nam pomógł. Gdyby nie wujek i ciocia, nie wiadomo jak potoczyłyby się nasze losy.

Kiedy moja mama się rozwiodła, została na ulicy z trzyletnim dzieckiem na rękach. Wtedy wujek znalazł mieszkanie, załatwił mamie pracę, a mnie zapisał do przedszkola.

Jego żona ciągle dawała nam ciasta, jedzenie i prezenty. Nie mieli własnych dzieci, więc opiekowali się mną jak córką.

Czas mijał, dorosłam, wyszłam za mąż. Teraz jestem mężatką od ośmiu lat. Mam dwójkę dorastających dzieci, w wieku czterech i półtora roku. Mój mąż, Olek, jest dobrym człowiekiem, ciężko pracuje.

Zajmuje dobre stanowisko i za to dostaje przyzwoite pieniądze. Prawda jest taka, że ciągle znika w pracy. Wychodzi wcześnie, przychodzi późno. Ale przynajmniej niczego nam nie brak.

Dzieci są ubrane, nawet w nadmiarze. Niektórych rzeczy nie mają czasu założyć nawet raz, mimo że obaj są chłopcami.

Mój mąż też mnie rozpieszcza. Daje prezenty, zabiera na wakacje, często aktualizuje gadżety. Zdaję sobie sprawę, że w pracy nie ma już czasu na nic innego, więc nie obarczam go obowiązkami domowymi. Wszystko robię sama. Z chłopakami może się tylko czasem pobawić dla rozrywki. Mama uważa, że to źle.

Mężczyzna powinien robić coś w domu. Wynieść śmieci, odkurzyć. Ale jeśli obarczę go tymi obowiązkami, będę musiała czekać do jedenastej w nocy, żeby posprzątać.

Rano biega w garniturze, wypolerowanych butach i z telefonem przy uchu. Gdzie jeszcze ma odłożyć worki ze śmieciami? Więc wygodniej mi robić wszystko samej.

W ogóle mojej mamie nie podoba się to, że jestem jakby podporządkowana mężowi, co on powie, to ja robię. Tak, sama to zauważam.

Ale czuję się komfortowo, jednocześnie boję się go znów urazić, zawsze pytam, co zrobić, czy można coś zrobić. Staram się unikać skandali. Tak było ostatnim razem.

Kiedy po raz pierwszy poszłam na urlop macierzyński, wujek Staś poprosił mnie o pożyczkę. Miałam trochę oszczędności, a także zasiłek na dzieci.

Miałam niezbędną kwotę, którą mogłam pożyczyć. Skonsultowałam się z mężem. Powiedział, że pieniądze są moje, więc mogę zdecydować, co z nimi zrobić.

Tak też zrobiłam. Napisaliśmy pokwitowanie, określiliśmy warunki spłaty, wszystko tak, jak powinno być.

Tak chciał mój wujek. Zwrócił jedną trzecią pieniędzy w uzgodnionym terminie i poprosił o sześciomiesięczny okres karencji. Potem jeszcze jeden.

A potem miał poważny wypadek. Wszyscy bali się, że może nie przeżyć. Jest stary. W chwili wypadku był winien nieco mniej niż połowę.

Kiedy mój wujek wyszedł ze śpiączki, natychmiast zdał sobie sprawę, że nie spłacił długu, a teraz nie było jasne, jak go spłaci. Nie zamierzałam jednak żądać od niego pieniędzy. Najważniejsze było to, że żył.

Kiedy trochę doszedł do siebie, mój mąż nagle zapytał mnie, kiedy mój krewny spłaci swój dług. Powiedziałam, że go anulowałam.

Ale mój mąż zaczął domagać się, abym poszła i odebrała dług. Przecież termin był uzgodniony, dawno minął, na długo przed wypadkiem.

Mamy rodzinę, dzieci, też potrzebujemy pieniędzy. Gdybyśmy je zdeponowali, mielibyśmy dobre oprocentowanie.

Teraz jestem w rozterce. Jak mam podejść do starszych ludzi w ich sytuacji i zażądać spłaty długu, który już im anulowałam?

Czy powinnam im powiedzieć, że mój mąż jest temu przeciwny? To brzmi głupio, jakbym nie mogła podejmować własnych decyzji.