"Zapewniłam" moją mamę, że dostaną ode mnie prezenty na urodziny i to wszystko, na co mogą liczyć"

Oczywiście nie było mowy o żadnych uczuciach macierzyńskich, nie mówiąc już o odpowiedzialności.

Najpierw wychowywali mnie dziadkowie, potem zatrudniono nianię. Przedszkole również mnie nie ominęło. T

ak wielu dorosłych wchodziło ze mną w interakcje, że w ogóle nie obchodziło mnie, z kim przebywam.

Pojęcia "tata" i "mama" zaczęłam rozumieć około piątego roku życia, kiedy moi drogocenni rodzice (a nie rozstali się, jak to zwykle bywa w takich sytuacjach) zaczęli się ze mną nieco częściej komunikować.

Po kolejnych trzech lub czterech latach założyli własną firmę i znowu nikt mnie nie potrzebował.

Jedyną pozytywną rzeczą było to, że moi rodzice mieli pieniądze, a wraz z nimi możliwość zatrudnienia kucharki i guwernantki, cioci Nataszy.

Natasza, jak wkrótce zaczęłam ją nazywać, stała się dla mnie prawdziwą przyjaciółką. Doskonale widziała sytuację w naszej rodzinie, że rodzice mnie nie potrzebują.

Współczuła mi w czysto ludzki sposób, a kiedy kładłam się spać, często myślałam:

"Dlaczego Natasza nie jest moją mamą?

To, jak uczyłam się w szkole, o czym marzyłam później, w ogóle nie interesowało ani mojego taty, ani mamy. Byli pogrążeni w biznesie.

Pewnego dnia nawet zapomnieli, że mam urodziny. Natasza była jedyną osobą, która mi złożyła życzenia, poszłyśmy razem do kawiarni i pamiętam, że zalałam się łzami, a Natasza pocieszała mnie, kupując mi jednego loda za drugim.

Po szkole postanowiłam zrobić niespodziankę rodzicom i pójść na studia. Mój złoty medal pozwolił mi to zrobić bez żadnych problemów.

Kiedy dokumenty były już rozpatrzone i dostałam miejsce w akademiku, zadzwoniłam do mamy, ale ta, zamiast przejąć się moją trzydniową nieobecnością (zdawała się nawet tego nie zauważyć), odpowiedziała obojętnie:

- Dostałaś się? Gdzie? Ah-ah-ah, więc jesteś w akademiku, wszystko w porządku?

Cóż, studiowałam "normalnie" przez pięć lat. Kiedy wróciłam do domu po trzecim roku, zobaczyłam, że mam siostrę.

Nazwali ją Sylwia, a moja mama biegała z nią jak z kartką papieru. Patrząc, jak się z nią cacka, uśmiechnęłam się smutno, przypominając sobie swoje dzieciństwo i nie mogłam sobie przypomnieć, kiedy ostatni raz mama mnie przytuliła.

Zauważyła mój uśmiech i natychmiast zareagowała:

- Dlaczego się uśmiechasz, nie chcesz niańczyć?

Potrząsnęłam przecząco głową, poszłam po swoją torbę i bez pożegnania wyszłam do mojego akademika...

Uniwersytet, jak i szkołę, ukończyłam z wyróżnieniem, a "kupiec" na obronie mojego dyplomu zaproponował mi kontrakt w dużej firmie w jednym ze wschodnich krajów.

Szczerze mówiąc, wyjazd do obcego kraju był trochę przerażający, ale uniwersytecki prawnik uspokoił mnie — umowa jest naprawdę poważna, "kupujący" jest naprawdę oficjalnym przedstawicielem firmy, a ostateczna umowa — dopiero po zatwierdzeniu mojej kandydatury przez dyrektora generalnego na rozmowie kwalifikacyjnej online.

Jednocześnie pracodawcy chcieli sprawdzić mój poziom angielskiego.

Rozmowa poszła świetnie, zostałam zaakceptowana, a miesiąc później, po załatwieniu formalności, rozpoczęłam pracę.

Pensja, jak na standardy naszego kraju, była więcej niż prestiżowa, a ja chciałam zadowolić moich rodziców.

Nie uwierzysz, ale byli naprawdę szczęśliwi. Tylko ta radość była bardzo specyficzna. Moi rodzice zdali sobie sprawę, że znaleźli sposób na wyjście z trudnej sytuacji finansowej, w której znaleźli się po utracie firmy.

Mama od razu powiedziała, ile teraz potrzebują na pokrycie swoich problemów i ile spodziewa się otrzymywać co miesiąc.

Włosy stanęły mi dęba, gdy usłyszałam te kwoty. Musiałam być trochę niegrzeczna, aby uspokoić zapał krewnych, ale po pierwszej rozmowie odbyła się druga.

Tym razem zadzwoniła moja mama i w tej samej formie ultimatum podała już bardziej realne kwoty.

Miałam swoje zdanie na ten temat i nie zamierzałam iść na żadne kompromisy.

Powiedziałam mamie, że otrzymają ode mnie prezenty na urodziny i Boże Narodzenie i to wszystko, na co mogą liczyć.

Moja mama nazwała mnie niewdzięczną córką, a ja powiedziałam jej, że nie mam za co jej dziękować. Poprosiłam, żeby dała mi znać, jeśli ich dane się zmienią, a ona rozłączyła telefon.

Numery moich krewnych są teraz na mojej "czarnej liście", a ja, zgodnie z obietnicą, wysyłam im umiarkowane prezenty.

A w środku mam wspaniałe poczucie osobistej wolności i niezależności.