"Wszystko się przydaje. Niczego nie można wyrzucić": teściowa uczy nas życia

Byłam kompletnie oszołomiona, bo nie rozumiałam, czego ode mnie chce. Zauważywszy moje zdziwienie, kontynuowała:

- Ona sama w pełnej paradzie, a dziecko w łachmanach chodzi!

Teraz trochę więcej szczegółów. Wyszłam za mąż dziewięć lat temu. Nasz syn ma teraz 4 lata. Niedawno skończyłam urlop macierzyński, więc wciąż radzę sobie z nową pracą.

Moja teściowa stanowczo sprzeciwiała się pójściu mojego dziecka do przedszkola. Przejęła inicjatywę i poprosiła nas, abyśmy przyprowadzili chłopca do niej.

Było mi żal mojej krewnej, bo zdawałam sobie sprawę, że opieka nad synem nie jest łatwa. Jednak mój mąż zaczął na mnie naciskać i przekonywał, że jego mama sobie poradzi. Musiałam więc ulec.

Zdałam sobie sprawę, że nie mogę zostać w domu i opiekować się synem, więc od razu znalazłam pracę. Dzięki Bogu dostałam dobrą ofertę pracy.

Ponieważ pensja jest przyzwoita, płacimy pewną kwotę teściowej, aby potem nikt nie obwiniał nas o "wykorzystywanie" babci. Zwłaszcza moja szwagierka, która bardzo lubi prowokować konflikty.

Szwagierka bardzo współczuje matce, ale w żaden sposób jej nie pomaga. W zasadzie nie ma żadnych możliwości. Jej mąż siedzi w domu i nigdzie nie pracuje, a mają dwójkę dzieci.

A ona ma jeden głupi nawyk — przynosi matce wszystkie stare dziecięce rzeczy i zabawki. A teściowa trzyma to wszystko pod hasłem "a co jeśli się przyda".

Powiedziała, że jej córka nie zamierzała mieć drugiego dziecka, ale kiedy urodziła, rzeczy się przydały.

Ubrania po siostrzenicach męża były w takim stanie, że od dawna powinny leżeć na śmietniku. Co więcej, to dziewczynki, a ja mam syna. Jak mogę wykorzystać te śmieci?

A jeśli zdecyduję się na dziecko, to oczywiście sama sobie wszystko kupię. Kiedy przyprowadzałam syna do domu teściowej, zawsze na wszelki wypadek zabierałam zapasowe ubrania.

Zabierałam też ze sobą jedzenie, bo jest bardzo wybredny, a nie chciałam sprawiać kłopotu mojej krewnej.

Za każdym razem byłam zaskoczona, gdy teściowa dawała mi zupełnie czyste ubrania. To w ogóle nie wyglądało jak moje dziecko!

Teściowa przekonywała mnie, że ma czas wszystko wyprać i wysuszyć. Miała suszarkę bębnową, więc w to nie wątpiłam.

W każdym razie przez sześć miesięcy nie było żadnych problemów. Aż tu nagle dostaję wiadomość od przyjaciółki teściowej.

Żebyś zrozumiała, bardzo dobrze ubieram mojego syna. Wszystkie jego ubrania są nowe i markowe. Nie zdawałam sobie sprawy, o jakich "szmatach" mówiła.

- Widziałam Piotrusia w piaskownicy. Miał na sobie okropny kombinezon, był różowy! Masz wszystko modne, stylowe i piękne, ale dziecko jakby nie było twoje.

Zdajesz sobie sprawę, że Lidka nie może go ubrać ze swojej emerytury. Naucz się właściwie ustawiać priorytety, bo niedługo ktoś złoży na ciebie skargę do urzędu opiekuńczego — powiedziała znajoma teściowej.

Postanowiłam wyjść wcześniej z pracy i przyjść do domu teściowej bez zapowiedzi. W tym czasie była poza domem.

Zdałam sobie sprawę, że znajoma teściowej nie zmyśliła wszystkiego, więc postanowiłam się dowiedzieć.

I jak myślisz? Mój syn chodził po placu zabaw w różowej koszulce i liliowych spodniach. Nawet nie chcę opisywać, jakie ubrania miał na sobie. Teściowa od razu zaczęła się usprawiedliwiać:

- No przecież szkoda niszczyć nowe rzeczy! Na ulicy wszystko szybko się brudzi, a ty kupujesz dziecku takie dobre ciuchy.

Wybrała najgorsze z zapasów córki i ubrała w nie mojego syna. Dlaczego najgorsze? Bo "najlepsze" zostawiła dla mnie na przyszłość — była pewna, że będę miała dziewczynkę.

Rozumiem, że teściowej szkoda tych rzeczy, bo wie, ile kosztowały. Ale czy ja ją o to prosiłam? Chcę, żeby moje dziecko było pod dobrą opieką.

I nie ma znaczenia, czy jest na dworze, w piaskownicy, czy w domu. Ciągle ceruje i naszywa łaty, używa tych szmatek, mimo że już dawno powinny być wyrzucone.

Musiałam ostrzec teściową: jak jeszcze raz zobaczę syna w tym, to pójdzie do przedszkola. Na razie nic takiego nie robi, ale ma do mnie pretensje.