Czuję się, jakby mieszkała na ulicy i jadła swój ostatni kawałek chleba. Kiedy mówię jej, że nie może tego robić, odpowiada: "Szczęście kocha ciszę!"
Nigdy nie byliśmy bogaci, ale nie byliśmy też biedni. Moi rodzice pracowali w fabryce i otrzymywali niewielkie pensje, więc od najmłodszych lat byliśmy przyzwyczajeni do skromnego życia. Pieniędzy starczało na chleb, a rodzice oszczędzali na niezbędne rzeczy, ale nie zadłużali się.
Mama zawsze uczyła mnie, by żyć w granicach swoich możliwości i polegać tylko na sobie. Tak też robię.
Ale różnica polega na tym, że ja zawsze dążę do tego, co najlepsze, a moi rodzice są nadęci. To tak, jakby lubili żyć od wypłaty do wypłaty i cerować skarpetki.
- Dlaczego musisz mieć wszystko w nosie? Nie jesteśmy skazani na dobre życie, urodziliśmy się bez złotej łyżki w ustach. Jesteśmy uczciwymi ludźmi, nie umiemy kraść, więc będziemy tak żyć do końca — mówi z oburzeniem mama.
Więc powinnam po prostu nic nie robić? Ale nie! Dążyłam do tego, by wydostać się z tej biedy i przebić się przez ciernie do gwiazd. Mój mąż jest równie silny, więc razem osiągnęliśmy wiele w życiu.
Zdecydowanie pochodził ze zwykłej rodziny, więc przyświecał nam wspólny cel. Przez 10 lat budowaliśmy odnoszący sukcesy biznes, który teraz przynosi nam dobre dochody.
Teraz możemy pracować dla naszych dusz, a nie na własną szkodę. Jednak ostatnio zauważyłam, że zachowanie mojej matki psuje moje relacje z pracownikami, więc będę musiała zrobić sobie zasłużoną przerwę.
Chociaż moi rodzice są już emerytami, niczego nie potrzebują — w pełni pokrywam ich wydatki.
Kiedy nadarzyła się okazja, kupiliśmy im dwupokojowe mieszkanie w nowym budynku i działkę poza miastem.
Wybraliśmy to, co najlepsze i wysłuchaliśmy życzeń mojej mamy. Dokonaliśmy tam napraw na własny koszt, zaktualizowaliśmy urządzenia i meble.
Do dziś płacę rachunki za media, kupuję leki i środki medyczne, a bony sanatoryjne stały się dla nich normą.
Myślisz, że mama się uspokoiła? Myślicie, że żyje i cieszy się sobą? Nie! Nawet nie dzwoni do znajomych, żeby ją odwiedzili, więc nie wiedzą, jak żyje.
Moja rodzicielka celowo chodzi w zniszczonej puchowej kurtce i znoszonych butach, mimo że ma mnóstwo nowych ubrań.
Nawet o tym nie wiedziałam — koleżanka zaskoczyła mnie tą informacją. Powiedziała, że spotkała moją mamę w supermarkecie.
Była ubrana w jakieś szmaty i przeglądała kosz z przecenami. Kiedy skonfrontowałam się z mamą, powiedziała:
- Szczęście kocha ciszę. A jeśli ktoś to zepsuje?
Poddałabym się, ale jej demonstracje dotarły do moich pracowników. Już wszyscy ode mnie stronią, myślą, że zagłodziłam własną matkę. Koledzy rozmawiają ze mną przez zaciśnięte zęby, można wyczuć niechęć z ich strony.
