"Teściowa po raz kolejny przyprowadziła na obiad delegację wnuków": Nie wytrzymałam, sprawa pachnie teraz rozwodem

Przez kilka lat nic nie zapowiadało kłopotów, wydawało mi się nawet, że świetnie się z nią dogadujemy, aż nagle zaczęłam zauważać, jak nasz rodzinny budżet z mężem zaczął dosłownie topnieć na moich oczach.

Długo nie mogłam zrozumieć, o co chodzi, aż w końcu z goryczą uświadomiłam sobie, że cała sprawa polega na tym, że teściowa odżywia się teraz bardzo prawidłowo — u nas. 

Przez pierwsze dwa lata było spokojnie, przyzwyczajaliśmy się do siebie. Potem mój teść i teściowa zaczęli nas regularnie odwiedzać, a my zawsze cieszyliśmy się z ich wizyty. Stało się to pewnego rodzaju tradycją i wkrótce stali się naszymi częstymi gośćmi, przychodząc na obiad w każdy weekend.

Moi rodzice nauczyli mnie gościnności: zawsze przygotowuję kilka dań z wyprzedzeniem, ponieważ wiem, że wkrótce nas odwiedzą. I nawet kiedy zauważyłam, że moja teściowa zaczęła otwarcie nadużywać swojej pozycji, uznałam, że dla relacji rodzinnych lepiej będzie zostawić wszystko tak, jak jest.

Ale to się zmieniło, gdy siostra mojego męża zaczęła zostawiać dzieci z dziadkami. Wtedy wszystko zaczęło się dziać.

Dwupokojowe mieszkanie było prezentem ślubnym od moich rodziców. Tak się złożyło, że są oni bardziej zamożni niż rodzice mojego męża, a on od razu przyjechał na gotowe. Ale nigdy go za to nie winiłam. Co więcej, jest bardzo pracowitym i rodzinnym człowiekiem.

Dlatego myśli o naszej przyszłości. Nie tylko o naszej, ale także o przyszłości naszych dzieci, którą planujemy. Chcemy mieć dwójkę dzieci, może trójkę. A dwupokojowe mieszkanie może na to nie wystarczyć.

Tak więc od pierwszych lat małżeństwa zgodziliśmy się oszczędzać większą pensję mojego męża, aby zbudować dom. A wszystkie wydatki domowe, takie jak media i artykuły spożywcze, opłacać z moich finansów.

Ponadto bardzo chętnie przeprowadzimy się do większej przestrzeni życiowej dla naszej przyszłej dużej rodziny. Dlatego też odkładamy wszystko, co zostaje na mojej karcie na koniec miesiąca.

Wyjścia do restauracji czy na wakacje nie wchodzą w grę. Nie pamiętam, nawet kiedy ostatni raz poszłam do centrum handlowego, by kupić coś dla siebie — kupuję tylko to, co niezbędne.

Dlatego wielkim szokiem było dla mnie to, że pieniądze zaczęły przeciekać mi przez palce, a moja pensja ledwo wystarczała na zakupy spożywcze dla naszej dwójki. Oczywiście problemem nie było to, że ja i mój mąż zaczęliśmy przybierać na wadze.

Od jakiegoś czasu siostra mojego męża zostawia dzieci teściowej, ponieważ sama jest na urlopie macierzyńskim i zarówno ona, jak i jej mąż, ciężko pracują. Ale dziadkowie nigdy nie gotują dla siebie ani dla dzieci.

Zamiast tego odwiedzają nas, ponieważ mieszkają w pobliżu. Dzwonią przed przyjazdem, tak jak kiedyś, zastanawiając się, co pysznego ugotowałam. To jak rezerwacja w restauracji. Czasami, wyłącznie ze względu na przyzwoitość, pytają, czy mają coś ze sobą zabrać.

Na początku, z tej samej przyzwoitości, odmówiłam, ponieważ czułam się niezręcznie, prosząc rodziców mojego męża. Ale kiedy zaczęli przyprowadzać swoje wnuki, zdałam sobie sprawę, że po prostu nie stać mnie na samodzielne nakrycie stołu — można przynieść napoje lub drobne rzeczy.

Na przykład kompot, przystawkę, sałatkę lub deser. Ale kiedy mówiłam im, co mają przynieść, nieodmiennie okazywało się, że albo zapomnieli, albo sklep był zamknięty, albo nie znaleźli tego, czego potrzebowali. Nigdy niczego nie przynosili.

Punktem wrzenia była sytuacja z moich urodzin. Po niej nawet mąż chyba nie chce mi wybaczyć, a co dopiero teściowa?

Ale niczego nie żałuję, bo ani ja, ani mój małżonek nie byliśmy w stanie dłużej utrzymać tej jadalni. Urodziny miałam w sobotę, ale nikt z teściów do nas nie przyszedł, tylko dzwonili. Moi rodzice też dzwonili, ale to dlatego, że mieszkają bardzo daleko.

Ale teściowa i teść przyjechali dopiero następnego dnia, zgodnie z niedzielną tradycją. I przywieźli ze sobą całą delegację — wnuki i zięcia. Oczywiście przyjechali z pustymi rękami.

Przynajmniej kupili w sklepie jakieś ciasto do herbaty. Postanowiłam zapytać, podpowiadając:

"Pewnie przyszliście złożyć mi życzenia?" Na co teściowa odparła żartobliwie, że urodziny miałam wczoraj, a dziś jest najzwyklejszy dzień. I poszła do kuchni. Od razu stanęło mi w gardle od takiego żartu. A potem moja teściowa zapytała, co jemy dzisiaj na obiad.

"Barszcz postny" - odpowiedziałam. Trzeba było widzieć wyraz zdumienia na jej twarzy!

"Przyjęcie urodzinowe z chudym barszczem?"

"No więc wczoraj były moje urodziny, a dzisiaj normalny dzień" — odpowiedziałam, co jeszcze bardziej rozwścieczyło moją teściową. Wprost nadęła się jak wielki niezadowolony ptak, wzięła wnuki za ręce i pociągnęła w stronę wyjścia, mówiąc, że nie będzie jadać w domu, w którym nie jest mile widziana i nawet jednego kawałka mięsa do talerza nie włożono.

Oto wam podziękowanie za wszystkie lata mojej gościnności. Ale teściowa mnie nie zdziwiła, zdziwił mąż, który zaczął mnie błagać, abym przeprosiła ją.

Rozumiem go, w końcu to jego matka, to dla niego bardzo nieprzyjemne, gdy jest obrażana. Niemniej jednak ja nie zamierzam przepraszać i uważam, że nawet jeśli już nie przyjdzie do nas na obiad, to tak będzie najlepiej.

Niech je dobre i odpowiednie jedzenie we własnym domu, a może pewnego dnia zaprosi nas również na obiad.