"To jest moje mieszkanie. W każdej chwili mogę zażądać, żebyś się wyprowadziła": powiedziała teściowa

Chce być moją przyjaciółką, cały czas do mnie dzwoni. Jednak wciąż nie mogę zapomnieć, jak trzy lata temu wyrzuciła mnie z mieszkania z dzieckiem na ręku — mówi 24-letnia Danuta.

"Dzięki Bogu dała mi przynajmniej pieniądze na taksówkę, żebym mogła dostać się do rodziców w środku nocy.

To jej mieszkanie, więc ma prawo decydować, kto w nim mieszka. A ponieważ tego potrzebuje, wyrzuciła nas. A teraz chce wiedzieć, dlaczego mam pretensje?"

Danuta wyszła za mąż jako studentka. To było małżeństwo na chybił-trafił, nawet nie pachniało miłością i dobrymi intencjami. Wcześniej spotykała się z Andrzejem, ale nie wiązała z nim poważnych planów na przyszłość. Ale ciąża dokonała własnych zmian.

Danuta nie ryzykowała pójściem na zabieg. Andrzej nie nalegał na przerwanie ciąży. Natychmiast mi się oświadczył i pobraliśmy się.

Moja mama oczywiście nie przyjęła tej wiadomości z entuzjazmem, ale nie wtrącała się. Rzecz w tym, że po ślubie kwestia zakwaterowania stała się paląca. Danka sama dojeżdżała do pracy, mieszkała w akademiku.

Andrzej przed ślubem mieszkał z matką, ale zaledwie kilka miesięcy przed ślubem syna kobieta wprowadziła się do swojego mężczyzny i wynajęła nowożeńcom jednopokojowe mieszkanie, które według dokumentów należało do niej.

"Na początku wszystko było w porządku. Teściowa nie wtrącała się w nasze życie, nie dawała żadnych rad. Uważałam na wszystkie jej rzeczy, utrzymywałam porządek i przestrzegałam czystości.

Ale ona wciąż, co niezrozumiałe, dokuczała. Znajdowała jakieś plamy i miała do mnie pretensje. Oczywiście nie lubiłam tego słuchać, ale milczałam, bo nie było nas stać na wynajęcie mieszkania" — mówi Danka.

Z każdym dniem teściowa coraz bardziej się czepiała. Nawet gdy ciężarna Danka poczuła się gorzej, kazała jej latać ze szmatą: - Ciąża to nie choroba!

Gdyby zobaczyła nierówno wiszący ręcznik lub, nie daj Boże, brudne naczynia w zlewie, zrobiłaby scenę! Po narodzinach wnuka przyjeżdżała w odwiedziny jeszcze częściej, więc dokuczanie stało się jeszcze częstsze.

Pewnego dnia teściowa przyjechała w złym humorze i zaczęła "wymachiwać szabelką". Powiedziała, że jeśli synowa przed weekendem nie wprowadzi "normalnego" porządku, porozmawia z nią w inny sposób. 

"Mama kazała mi się spakować i natychmiast do niej przyjechać. Powiedziała, że nie ma sensu czekać, aż babsko wyrzuci mnie na ulicę.

Wszystko jednak poukładałam w idealnym porządku i czekałam na werdykt mojej krewnej. W pokoju nie znalazła nic, czego mogłaby się czepiać, ale ona wyszła na balkon.

Tak bardzo krzyczała! Czy to w porządku, że jej rzeczy są tam poukładane? A ja nawet nie korzystałam z balkonu" — powiedziała z oburzeniem Danuta.

Teściowa wyrzuciła więc synową na ulicę. Mąż poszedł z Danką i synem. Ale trudno mu było dostać się do pracy, było dużo dalej. Zbyt dużo pieniędzy wydano również na drogę.

Jednak nadal trzymali się razem i wierzyli, że razem poradzą sobie ze wszystkimi trudnościami. I stało się!

Dwa lata później wrócili do Warszawy, znaleźli pracę, wynajęli mieszkanie i zaczęli życie z czystym kontem. Mieszkanie teściowej stoi puste. Boi się wpuszczać lokatorów.

I wydaje się, że minęło dużo czasu, ale Danka nadal ma żal do tej kobiety. Synowa nie chce jej widzieć i komunikować się z nią.

Wnuk, nawiasem mówiąc, też nie odwiedza babci. Ale teściowa udowadnia, że nie ma o co się dąsać — jej mieszkanie, miała prawo ich wyrzucić, ponieważ synowa zlekceważyła jej zasady zamieszkania.

Andrzej nie wtrąca się w konflikt między matką a żoną, żeby nie popaść w skrajność. I generalnie nie uważa matki za winną.