"Postanowiłam, że muszę coś zrobić: Moja teściowa czuła się bardzo niekomfortowo, ponieważ została zmuszona do zamieszkania z nami"

Mój mąż i ja nigdy nie robiliśmy jej żadnych wyrzutów. Ale ona ciągle czuła się zbędna. Bała się wyjść z pokoju, żeby coś zjeść.

Moja teściowa nie mogła też pójść do toalety, kiedy wszyscy byliśmy w domu. Co miesiąc próbowała podsuwać mi jakieś pieniądze ze swojej skromnej emerytury, a całymi dniami, gdy wszyscy byliśmy w pracy, myła podłogę i wycierała naczynia do połysku.

Postanowiłam, że nie mogę tak dłużej żyć, muszę coś zrobić. Teraz za każdym razem, gdy mnie widzi, łzy napływają jej do oczu.

W naszej rodzinie tak się złożyło, że matka mojego męża mieszkała z nami pod jednym dachem.

Jej najstarsza córka, Irena, oszukała matkę, kiedy zamieniła się mieszkaniami, co jest bardzo trudne do zrozumienia dla mnie jako kobiety i córki. Nie mogliśmy z mężem zostawić teściowej na ulicy.

- Masz, chcę ci dać trochę na rachunki za media, weź to — matka mojego męża raz w miesiącu wręczała mi kopertę, a jej ręce drżały z podniecenia.

Wierzyłam, że matka mojego męża bardziej potrzebuje tych pieniędzy. Co więcej, nie byliśmy w potrzebie.

Nigdy nie było z naszej strony żadnych wskazówek, aby zapłacić za mieszkanie lub kupić jedzenie do domu. Pilnie sprzątała i wycierała naczynia do połysku.

Chociaż sama nie jest fanką wielkiej czystości, w ten sposób starała się nam podziękować. Ciągle prosiłam ją, żeby nie zawracała sobie głowy tyloma pracami domowymi, ale bezskutecznie.

Moja teściowa też nie mogła iść do toalety, kiedy wszyscy byliśmy w domu. Znosiła to do końca, a w jej wieku to nie jest dobre. Rozmowy i perswazje do niczego nie prowadziły.

Mieszkamy na przedmieściach, w pobliżu nowych budynków znajduje się sektor prywatny i kilka małych wiosek.

W jednej z nich była mała chatka na sprzedaż — jeden pokój, kuchnia, jasny korytarz i łazienka.

Mały ogródek, zadbane podwórko i warzywnik — wszystko, co ważne dla osoby w wieku emerytalnym: gaz, kanalizacja, ogrzewanie elektryczne i wodociąg.

Działka o powierzchni 6 arów z różnymi nasadzeniami. A cena była dla nas całkiem przystępna.

Po konsultacji z bliskimi zapadła decyzja: kupimy chatę. Zaoszczędziliśmy już część kwoty i wzięliśmy pożyczkę.

Moja teściowa była niesamowicie szczęśliwa z przeprowadzki na wieś, było to wyraźnie widoczne. Miała łzy w oczach i wypytywała nas o wszystko:

"Czy to mój dom?"

Kiedy usłyszała pozytywną odpowiedź, zalała się łzami szczęścia. Nawet ja i mój mąż płakaliśmy, patrząc na nią. Przytuliła swojego syna, mnie i swoją wnuczkę.

Wkrótce przenieśliśmy jej rzeczy do wioski, a ona z entuzjazmem chodziła po swojej posiadłości:

"Tu będę miała ogórki, tam kwiaty".

Poprosiła syna, aby przestawił meble po jej myśli i zaczęła odkładać rzeczy na miejsce.

Wróciliśmy do domu, otrzymując kolejne podziękowania i zaproszenia do odwiedzin. Dom został zarejestrowany na nazwisko męża.

"Nie chcę, żeby moja córka przyjeżdżała po swoją część. Tak będzie lepiej dla wszystkich" - zgodziła się teściowa.

Starsza córka nie dowiedziała się o przeprowadzce matki od razu, ale około pół roku później. Fakt, że tak bezczelnie wywabiła matkę z mieszkania, nie wydawał jej się wystarczający i przyszła do matki, aby spróbować dostać w swoje ręce spadek.

Przyniosła jej prezenty i trochę ubrań, nie nowych, ale własnych, których już nie nosiła.

Początkowo Irena i jej syn planowali zamieszkać z matką, aby wnuk mógł oddychać świeżym powietrzem i odpoczywać w wiosce.

Ale na szczęście chatka była mała, co nie pozwoliło im wygodnie mieszkać z matką: podczas gdy pokój o powierzchni 15 metrów kwadratowych jest wystarczający dla jednej osoby, jest to dość problematyczne i niewygodne dla całej trójki, aby tam mieszkać.

Irena przychodziła do domu matki, dopóki nie dowiedziała się, że dom nie należy do niej. Zdając sobie sprawę, że nie ma już nic do złapania, że nie otrzyma nic od matki, zniknęła tak szybko, jak się pojawiła.

Teściowa przyjęła mnie jak własne dziecko, chociaż jestem dla niej zupełnie obca, nigdy w życiu nie usłyszałam od niej ani jednego złego słowa, ani w stosunku do mnie, ani do mojego dziecka.

A kiedy nadszedł czas, aby mój mąż i ja odwdzięczyliśmy się tej wspaniałej kobiecie za jej dobroć, chętnie to zrobiliśmy.

Teraz odwiedzamy ją cały czas, dobrze, że mieszkamy niedaleko. A ona zawsze przytula nas z radością, chociaż w jej oczach zawsze są łzy.