"Mój trzydziestoletni syn powiedział, że chce kupić mieszkanie i być niezależnym": Tydzień później zadzwonił telefon

Trzeba przyznać, że jest to ich bezpośrednia odpowiedzialność. Ale z biegiem lat ludzie stają się coraz bardziej niezależni. I w pewnym momencie musi radzić sobie z własnymi potrzebami.

Mojej żonie i mnie udało się wychować jedynego syna, to prawda. Kasia kocha go do szaleństwa, ale jako ojciec życzę mu więcej niezależności i zdolności do osiągania wszystkiego na własną rękę.

Nie myśl, że my też zaczynaliśmy od małego. Pracowałem w fabryce jako zwykły robotnik, od wypłaty do wypłaty. A moja żona była zwykłą kucharką w lokalnej stołówce. Młoda? Tak, ale jakie były wtedy perspektywy?

A teraz mam własny biznes, który przynosi niezłe zyski. I to nie tylko dla mnie, ale dla wszystkich moich pracowników.

Moja żona stała się gospodynią domową, ale mimo to jest zajęta sobą. Chociaż staram się ją uszczęśliwiać i gdyby chciała tylko leżeć cały dzień na kanapie — nie ma problemu, pozwoliłbym jej na to.

W trudnych chwilach tylko ona mnie wspierała, tylko ona trwała przy moim boku. Dlatego nigdy nie zostawię tej kobiety i nigdy jej nie zdradzę.

A Tymon, on jest inny. Ulubione, rozpieszczone dziecko. Miał szczęście, że urodził się, gdy byliśmy bardzo młodzi. Do tej pory sam powinien się nami opiekować.

Ale nie, jest już po trzydziestce i wciąż nie jest żonaty. Nie ma stałej pracy. Nie ma nawet własnego domu. Ale daliśmy mu wszystko, czego potrzebował. Najlepszą szkołę w mieście, studia.

Ubieraliśmy go, kupowaliśmy najzdrowsze produkty, myślałem, że może zajmie się sportem. I co się stało? Nic.

Na jednej z rodzinnych imprez zaczął mówić, że chce dorosnąć i wziąć kredyt hipoteczny. Żeby nie musiał wynajmować mieszkania od kogoś innego, tylko mieć własne.

Słuchałem tego z ukrycia: było wielu gości, a nastrój wcale nie był poważny. Ale jego życzenie wydało mi się bardzo słuszne, choć spóźnione. 

Tydzień później syn poprosił mnie o spotkanie. Już wtedy wyczułem, że coś jest nie tak. Okazało się, że potrzebował ode mnie pomocy. Pomocy finansowej przy kredycie hipotecznym.

Brakowało mu połowy pieniędzy, których potrzebował do szczęścia. Ale jeśli masz taki problem, to po co to całe gadanie?

"Przepraszam, tato. Chciałem szybko podzielić się dobrymi wieściami, ale odwdzięczę ci się później".

Dałem na luz i się zgodziłem. Przyznaję, że nie myślałem. A potem, gdy zobaczyłem mieszkanie, byłem zdumiony.

To nie było mieszkanie do mieszkania, tylko do imprezowania. Mała kuchnia, ale ogromna łazienka i wysokie sufity.

Za wybicie jednego okna trzeba było zapłacić całą pensję. Takie właśnie było to mieszkanie. Zdecydowanie nie nadaje się dla rodziny.

Ale co można zrobić? Zresztą nieruchomość to nieruchomość. Może z czasem jej wartość wzrośnie. Już teraz jest to lepsze niż wydawanie pieniędzy na imprezy czy nawet na samochód. 

Następny miesiąc minął spokojnie. Żona i ja nawet raz odwiedziliśmy syna. Nie było bałaganu, więc uznałem, że być może syn zmienia się w dobrym kierunku.

Przynajmniej ten zakup będzie dla niego nowym bodźcem. Ale po kolejnym miesiącu Tymon znów przyszedł do mnie po zapomogę. Nie miał wystarczająco dużo pieniędzy, by zapłacić za własne mieszkanie. A widzisz, jeśli nie płacisz, to nie jest już twoje.

Tym razem dałem mu pieniądze, bo pomyślałem, że może po prostu nie obliczył swoich wydatków i później będzie bardziej ostrożny z pochopnymi wydatkami.

Ale kiedy przyszedł ponownie, odmówiłem. To nauczy czegoś Tymka. Nawet się pokłóciliśmy. Zarzucił mi, że mówię, że mieszkanie jest najważniejsze.

To jest to, czego potrzebuje i jeśli nie chcę mu pomóc, to jestem złym rodzicem. Zablokowałem nawet numer telefonu syna.

Ale facet najwyraźniej postanowił się nie poddawać. A kiedy wróciłem do domu, czekała na mnie wściekła żona.

Kasia po prostu rzucała się ze złości i szczerze przyznaję, że boję się jej w takim stanie. Okazuje się, że nasz "chłopak" przedstawił całą sytuację w typowy dla siebie sposób. Po prostu wywrócił wszystko do góry nogami.

Zarzucił mi, że nie chcę mu pomóc finansowo, bo nie podoba mi się jego mieszkanie. Co w rzeczywistości jest prawdą. Ale to nie był powód, dla którego odmówiłem. Powiedział też, że po prostu nie chcę widzieć go niezależnego i szkoda mi pieniędzy. 

Pomimo protestów mojej żony, nadal nie dałem mu pieniędzy. Z zasady. Byłem przygotowany na to, że przez moją decyzję mieszkanie, jakiekolwiek by nie było, przepadnie. Ale nie.

Od tego czasu minęły trzy miesiące, a mój syn nadal w nim mieszka. I teraz mam wątpliwości. Czy mama naprawdę pomaga synowi w utrzymaniu mieszkania?

Ma przecież własne pieniądze. Ile, tego nie wiem. Ale takie sprawy zawsze powinny być omawiane ze mną. Nigdy nie usłyszałem od niej ani słowa.

Jeszcze jej o to nie pytam. Czekam, aż sama wszystko wyzna. Ale jeśli okaże się, że wszystko jest dokładnie tak, jak myślałem, będzie burza.

Nie, nie rozwiedziemy się, ale ona spadnie bardzo nisko w moich oczach. I choć ją kocham i szanuję, moje nastawienie do niej się zmieni.