"Płacę tysiąc euro za mojego wnuka": krzyknęła teściowa, unosząc kieliszek, i spojrzała z wyrzutem

Tutaj skończyłam szkołę, poszłam na studia, wyszłam za mąż, a teraz pracuję w bardzo prestiżowej firmie z oddziałami na całym świecie.

Wszystko byłoby dobrze, ale moja "prowincjonalna" przeszłość nie daje spokoju Nadii, mojej teściowej. Jest mieszkanką stolicy, a mój teść jest tej samej krwi, choć nigdy tego nie podkreśla, podobnie jak faktu, że ja i moi rodzice jesteśmy "spoza miasta".

Jestem żoną najmłodszego syna Nadii i jako najmłodsza synowa podlegam wszystkim jej radom i wymaganiom.

Zasadniczo potrafię postawić na swoim, a mój mąż zawsze mnie wspiera, więc wysiłki mojej teściowej, aby mnie czegoś nauczyć lub w coś ingerować, scharakteryzowałabym powiedzeniem "groch o ścianę".

Ale jedno "stanowisko" w tych żądaniach mnie irytuje. To "potrzeba" natychmiastowego urodzenia dziecka. Natychmiast! I w tej kwestii od teściowej nie można się uwolnić.

Najciekawsze jest to, że ona nie ma żadnych roszczeń do innej synowej, chociaż rodzina starszego brata mojego męża żyje doskonale od siedmiu lat bez dzieci.

Teściowa nie wtrąca się w ich sprawy rodzinne. Syn — oczywiście święta sprawa, a synowa — też ze "starożytnej" wielkomiejskiej rodziny.

Na ogół nie patrzy w usta matki męża, natychmiast stawia ją na swoim miejscu, a o dzieciach rozmawiali tylko raz, po czym teściowa nie miała ochoty do tego wracać.

Z Eugenią, drugą synową, jesteśmy w cudownych relacjach, przekazuje mi "w zaufaniu" skargi mojej teściowej na mnie i jej wątpliwości co do mojego kobiecego zdrowia.

W zasadzie słucham plotek, niezbyt przyjemnych, ale z drugiej strony informacje nie są dla nikogo szkodliwe, dobrze wiedzieć...

Oczywiście nigdy nie wspominałam o Eugenii w rozmowach z Nadią, zdając sobie sprawę, że wystawiłabym ją do wiatru. Jak się okazało, teściowa rozmawiała o mojej "bezdzietności" nie tylko ze swoją ulubioną synową, ale także ze wszystkimi krewnymi.

Zdałam sobie z tego sprawę, kiedy poszliśmy z mężem na całonocne nabożeństwo przed Wielkanocą. Nie powiem, żebyśmy byli aż tak pobożni, ale tradycyjnie w te święta idziemy do kościoła, a potem, jak należy, jemy posiłek.

Tak się złożyło, że podczas nabożeństwa siedzieliśmy obok ciotki mojego męża. Kiedy zobaczyła Szymka, klasnęła radośnie, ponieważ dawno się nie widzieli, a potem, patrząc na nas oboje konspiracyjnie, powiedziała:

- Dobrze, że przyszliście dzisiaj do kościoła, pokażę wam, gdzie postawić świece i do jakiej ikony, żeby święci pomogli wam z dzieciątkiem...

Moja świeca prawie wypadła mi z rąk, mąż był w tym samym nastroju. Trudno było nam się jej wtedy pozbyć, bo ciotka była po prostu nie do opanowania. Wydawało się, że zapomniała, po co przyszła, mówiąc o modlitwach o zdrowie i innych procedurach pomagających zajść w ciążę.

Przy normalnym zdrowiu liczyłam tylko na jeden sposób i poinformowałam o tym "dobrodziejkę". Ciotka nadąsała się i odsunęła od nas, po co rozmawiać z bluźniercą.

Zepsuła nam wtedy świąteczny nastrój, więc kiedy teściowa zadzwoniła przed obiadem i zapytała, czy usiądziemy z nimi przy rodzinnym stole, powiedziałam, że nie mogę, bo ciocia Kasia kazała zrobić kokardki i postawić świeczki na moją przyszłą ciążę. Nadia, nie będąc idiotką, zrozumiała, co chciałam jej powiedzieć i natychmiast się wyłączyła.

I spotkaliśmy się na jej urodzinach. Świętowaliśmy w kawiarni, w zasadzie wszystko było w porządku, dopóki moja teściowa znowu nie przypomniała sobie o swoich wnukach.

Jakoś tak się złożyło, że usiadłyśmy obok siebie — ja, Eugenia i teściowa. Moja teściowa wzięła nas pod łokcie i odwracając się do stołu, stuknęła widelcem w kieliszek:

- Mogę prosić o uwagę? Wypijmy za moje przyszłe wnuki! Oto stoją ze mną dwie synowe i ogłaszam konkurs! Ktokolwiek pierwszy da mi dziecko, dam mu tysiąc...

Goście bili brawo, a ja i Eugenia stałyśmy jak dwie idiotki. To było tak, jakby nasi mężowie mieli nas obłapić w kawiarni, na stolikach, zaznaczając początek startu.

Potem po prostu nie chciałam psuć uroczystości, a mój mąż i ja, podobnie jak Eugenia i jej mąż, po prostu wyszliśmy, nie czekając na deser, na angielski sposób.

Dosłownie tydzień po urodzinach dyrektor zaproponował mi półtoraroczną podróż służbową do Izraela. Wszystkie wydatki na zakwaterowanie, wyżywienie, solidne diety, plus firma zapłaciła za pobyt mojego męża.

Szymon chętnie się zgodził, ponieważ dzięki jego giełdzie można pracować w dowolnym miejscu na świecie, i wyruszyliśmy do ziemi obiecanej.

Czas podczas podróży służbowej minął bardzo szybko. W wolnym czasie podróżowaliśmy po całym Izraelu na wycieczkach, odpoczęliśmy nad Morzem Martwym i wróciliśmy do domu.

Daniel, przyjaciel Szymka, spotkał się z nami na lotnisku. Wsadziwszy nas do swojego jeepa, powiedział, że nie zawiezie nas do domu, dopóki nie spotkamy się z pewnym mężczyzną.

Mój mąż i ja spojrzeliśmy na siebie, ale zaintrygowani nie sprzeciwiliśmy się. Przyjaźniliśmy się z Danielem i jego żoną Kasią. Daniel zawsze potrafił zaprezentować coś nieoczekiwanego. Tak było i tym razem. Wkrótce dotarliśmy na miejsce.

Okazało się, że mężczyzna był w ich mieszkaniu. Kiedy weszliśmy na górę, zdaliśmy sobie sprawę z psikusa — Kasia trzymała w ramionach osobę, z którą mieliśmy się spotkać.

Dominik, bo tak miał na imię chłopiec, miał trzy tygodnie, a za tydzień jego rodzice chcieli go ochrzcić i wybrali nas na rodziców chrzestnych. Świetnie bawiliśmy się z dzieckiem, a w mojej głowie zrodził się wspaniały pomysł.

Podzieliłam się nim z mężem w domu i zasugerowałam, żebyśmy zrobili psikusa jego mamie, która tak bardzo chciała mieć wnuka.

Byliśmy w 90% pewni, że Nadia nie będzie chciała zajmować się wnukami, ponieważ ma bardzo napięty harmonogram spotkań i wydarzeń, więc postanowiliśmy sprawdzić nasze przypuszczenia.

Zadzwoniłam do Kasi i zaproponowałam, aby ona i jej mąż wzięli jutro "urlop", abyśmy z Szymkiem mogli lepiej poznać Dominika, a on mógł się do nas trochę przyzwyczaić.

Kasia z radością się zgodziła i następnego dnia, dając nam odciągnięte mleko, pieluchy i instrukcje, co robić, młodzi rodzice wyruszyli na relaks.

My z niemowlęciem pognaliśmy w drugą stronę, do mojej kochanej teściowej. Kiedy Nadia otworzyła drzwi, sapnęła:

- Kto to jest?

Szymon roześmiał się:

- Wnuk, tak jak chciałaś!

Moja teściowa wpatrywała się we mnie zdezorientowana, dopóki nie podałam jej "wnuka". Jej oczy odzwierciedlały prawdziwe przerażenie, a kiedy zaproponowałam, żeby zmieniła Dominikowi pieluchę, machnęła rękami:

- Co ty, co ty, nie wiem jak, z tymi pieluchami...

Pokazałam "babci", powiedziałam, jak to zrobić, że właśnie nakarmiłam dziecko i teraz musi spać, a potem Szymon całkowicie ją zaskoczył:

- No, mamo, ty tu zostań z Dominikiem, a my musimy jechać na parę godzin w interesach. Udało nam się uciec, zanim teściowa spróbowała się sprzeciwić. Ale na wszelki wypadek nie oddalaliśmy się od domu teściowej.

Nie wiem, jak Nadia kołysała swojego "wnuka", nie było żadnych telefonów. Wróciliśmy, zgodnie z obietnicą, za dwie godziny.

Moja teściowa wcale nie wyglądała odświętnie i półszeptem powiedziała:

- Nie, nie, nie, moi drodzy, oczywiście gratuluję, ale nie będę już siedzieć z wnukiem, to nie dla mnie!

Zrobiłam zdziwioną minę: - Jak to? Chciałaś wnuka, albo wnuczkę. Tak, a gdzie moja nagroda?

Teściowa zrobiła zdziwione oczy: - Jaka nagroda?

Szymon odpowiedział: - Tysiąc i jeszcze pięćset euro, czy zapomniałaś?

Moja teściowa sapnęła z powodu naszej asertywności, ale nie mogliśmy kontynuować rozmowy, Dominik już nie spał, a ja musiałam zająć się dzieckiem. Wychodząc, zauważyłam nieskrywaną ulgę na twarzy "babci".

Spacerowaliśmy z naszym przyszłym chrześniakiem po parku, bardzo nam się podobał, zaskakująco spokojny i na swój sposób towarzyski. Niosąc go na rękach, zdałam sobie sprawę, że chcę mieć własnego i poinformowałam o tym męża. Uśmiechnął się i przytulił mnie i dziecko:

- Wiesz, myślałem o tym cały dzień...

Wieczorem o psikusie poinformowaliśmy teściową. Była prawdziwa furia i trzymiesięczny bojkot naszej rodziny. Ale mieliśmy coś do zrobienia.

Chrzest się odbył, a dziewięć miesięcy później prosiliśmy Daniela i Kasię na rodziców chrzestnych naszego małego Antosia. Kiedy przedstawiliśmy go jego babci, nie mogłam powstrzymać śmiechu, widząc jej obawy, że to znowu żart. Ale na szczęście Nadia jeszcze tego samego dnia wręczyła kopertę z obiecanymi banknotami...