"Syn dzwoni do mnie prawie codziennie i to mnie denerwuje. Wychowywałam go, dbałam o niego, teraz chcę żyć dla siebie"

Podczas gdy dziewczynki bawiły się w matkę z córką, ja wraz z chłopcami wspinałam się po drzewach. Nigdy nie marzyłam o ślubie i urodzeniu dziecka. Co więcej, wydawało mi się, że po prostu nie zostałam do tego stworzona.

Lubiłam wolność i nie chciałam być od nikogo zależna. Jednak wyszłam za mąż. Miałam wtedy 26 lat, a zegar, jak lubiła powtarzać moja mama, tykał już od dawna. Ciągle mi przypominała, że ​​najlepiej urodzić dziecko przed 30-tką. Potem jest to trudniejsze zarówno fizycznie, jak i psychicznie.

Ale nie spieszyłam się. W głębi duszy wiedziałam, że nigdy nie zostanę matką. Po prostu tego nie potrzebuję. To prawda, mojemu mężowi się to nie podobało. Często mówił o tym, że chce zostać ojcem. Powiedział, że świetnie sprawdzi się w tej roli.

Urodziłam syna, mając 33 lata

Mimo ostrzeżeń krewnych i przyjaciół ciąża i poród przebiegły bardzo łatwo. Ale najważniejsze się nie wydarzyło: nie czułam absolutnie nic w stosunku do mojego dziecka. Ale niekochane dziecko tego nie rozumiało. Potrzebowało mnie, mojej opieki i miłości.

Nie chciałam denerwować męża. Starałam się udawać, że nasz syn jest dla mnie ważny. Ale przy każdej okazji uciekałam z domu, żeby być sama ze sobą i nie słyszeć płaczu dzieci.

Lata mijały, ale mój stosunek do dziecka nie zmienił się. Chociaż dorastał jako miły i szczęśliwy chłopiec, wcale mnie to nie obchodziło. Chyba po prostu poczułam, że powinnam postawić go na nogi i pozwolić mu swobodnie pływać. Wtedy moje życie w końcu się poprawi.

Na tle mojego niestandardowego stosunku do syna, moje małżeństwo z mężem zaczęło pękać w szwach. Jak ujął to mój mąż, nasza rodzina go nie motywowała. Jeśli ja nie próbuję czegoś naprawić, on też tego nie zrobi. Odszedł na zawsze. Odmówił nawet płacenia alimentów, a ja byłam zbyt dumna i samowystarczalna. Sama ciągnęłam syna do świata dorosłych.

Niekochane dziecko w poszukiwaniu miłości

Kiedy mój syn powiedział, że chce się ożenić, zrobiłam wszystko, aby zorganizować mu jak najlepsze wesele. I dałam im pieniądze na mieszkanie. Generalnie nie było na co narzekać. Teraz mieszka z żoną i córką w centrum stolicy. Ma wszystko do szczęśliwego życia. I w końcu stałam się wolna.

Ale syn nie pozostawia prób nawiązania ze mną kontaktu. Dzwoni do mnie prawie codziennie i to mnie wkurza. Chcę po prostu żyć dla siebie, żeby nikt mnie nie drażnił, ale syn nie jest z tego zadowolony. Chce, żeby jego córka miała babcię. Ale ta dziewczyna w ogóle mnie nie interesuje.

Panna młoda jest zdezorientowana. Mówi, że nigdy w życiu nie widziała czegoś takiego. Cóż, dlaczego miałabym się przed kimś usprawiedliwiać ze swoich pragnień i czynów? Robiłam wszystko, żeby moje dziecko było szczęśliwe. Teraz niech zrobi wszystko, abym żyła w spokoju. Przestań do mnie dzwonić!

O tym pisaliśmy ostatnio: Opowieść: "Córka się rozwodzi, ale nie chce odebrać mężowi mieszkania. Myślę, że moja córka się myli"

W marcu w naszej rodzinie zaszły globalne zmiany.

Córka Irka rozwiodła się z mężem i zamieszkała z nami. I nie sama, ale z całą hordą młodocianych rabusiów. Przez pierwsze kilka tygodni jakoś się dogadywaliśmy, a potem rozpętało się piekło.

Bardzo kocham moje wnuki, ale najwyraźniej nie byłam gotowa, aby mieszkać z nimi przez cały czas.

Irena rozpieszczała maluchy tak bardzo, że teraz prawie niemożliwe jest ich uspokojenie. Córka zabrania też karcenia ich za złe zachowanie. Mówi, że płaczem i wykładami ranimy z ojcem psychikę tych kruchych dzieci...

A kto by się litował nad naszą psychiką?
W ogóle, gdy tylko pogoda wreszcie się przejaśniła na ulicy, postanowiliśmy z mężem zrobić sobie wakacje od tych rodzinnych wzlotów i upadków. Zebrałam rzeczy i pojechaliśmy. Na szczęście przed nami jeszcze całe lato, żeby odpocząć od hałaśliwych figli wnuków i kłótni z córką.

Teraz zajmuję się ogrodnictwem, mój mąż trafił do świata ogrodnictwa. Pomysł na opuszczenie miasta okazał się strzałem w dziesiątkę. Ale jedno pytanie mnie prześladuje:

„Co dalej?” Zimowanie na wsi nie wchodzi w grę, nie ma ku temu warunków. A powrót do domu do tych małych potworów jest również, szczerze mówiąc, niemiły...

Myślę, że moja córka się myli. Rzeczywiście, oprócz niej i jej byłego męża, są też ich wspólne dzieci, których interesy również muszą być brane pod uwagę. A gdybyśmy z ojcem nie mieli możliwości schronienia ich w domu, co by wtedy zrobiła?