"Babcia dała wnukowi brudną skrzynkę po dziadku. Gdy odeszła, otworzył ją"

„Kiedy miałem 10 lat, chciałem czytać komiksy, a babcia zawsze dawała mi książki science-fiction. Wtedy wydawały mi się zbyt nudne, żeby je czytać. A ja po prostu odkładam wszystkie książki mojej babci na półkę, nawet ich nie otwierając. Pamiętam, jak moja babcia mówiła, że ​​nie ocenia się książki po okładce. Kiedy zobaczyła moją ponurą twarz, westchnęła lekko, jakby była zdenerwowana. To sprawiło, że trochę się zawstydziłem, że nie doceniłem jej prezentów”- przyznaje.

„Dobrze pamiętam dzień, kiedy babcia przyjechała do nas na weekend. Potem była ulewa i babcia bardzo zmokła w deszczu. Agnieszka zatrzymała się w drzwiach i postawiła zapakowany prezent na ganku, żeby wytrzeć krople z okularów. Kiedy chłopiec otworzył drzwi, pierwszą rzeczą, jaką zobaczył, była stojąca na progu skrzynka z narzędziami, na której był przemoczony papier prezentowy. Prezent trochę się pobrudził, a chłopiec od razu zapytał, dlaczego pudełko jest takie brudne.

Agnieszka uśmiechnęła się zawstydzona i przeprosiła za tego rodzaju prezent, ale potem dodała: „Nie jesteś ciekaw, co jest w środku?” Leon przypomniał sobie stos nudnych książek, których nigdy nie otwierał, i powiedział, że skrzynię otworzy później. Chłopiec nie chciał denerwować babci: „Lepiej wchodź szybko do domu, inaczej się przeziębisz".

Po wyjściu staruszki chłopiec schował skrzynię na najwyższej półce...

Kiedy babcia zapytała wnuka przez telefon, czy podoba mu się prezent, Leon odpowiedział, że jeszcze go nie otworzył. Później babcia znowu zadzwoniła i zadała to samo pytanie, ale chłopiec znów znalazł wymówkę i zmienił temat.

Tydzień później Leon czekał na telefon swojej babci z przeprosinami. Ale kiedy zadzwoniła, powiedziała wnukowi, że jest w szpitalu. Babcia zachorowała. Mama Leona ​​pojechała do szpitala i całą noc siedziała przy łóżku starszej pani. Babcia nie obudziła się rano.

Kiedy jego matka przekazała smutną wiadomość, chłopiec nie mógł w to uwierzyć. Nie przestawał płakać, a pierwszą rzeczą, którą zapamiętał, był prezent, którego nigdy nie otworzył. W domu chłopiec najpierw podszedł do półki, na której kurzył się dawno zapomniany karton. Kiedy Leon otworzył pudełko, zobaczył w środku starannie złożonych żołnierzyków i komiksy, a na wierzchu był list zaadresowany do chłopca.

„Drogi Leonie, kilka miesięcy temu postawiono mi druzgocącą diagnozę. Moje życie zbliża się ku końcowi. Twoi rodzice wiedzą, że nie czuję się dobrze, ale chciałam ci to powiedzieć osobiście. Kiedy mówisz takie rzeczy na głos, nie możesz od razu w to uwierzyć, więc postanowiłam napisać do Ciebie list. Będę z tobą szczera: może to ostatni prezent, jaki mogę ci dać.

Zaczęłam się szybciej męczyć i czuję, że już cię nie zobaczę. Chciałam tym razem podarować Ci coś wyjątkowego, więc włożyłam wszystkie Twoje ulubione rzeczy do skrzyni. Przepraszam, że źle zapakowałam prezent, nie mogę iść na zakupy tak jak kiedyś. Ale ta sprzynia wiele dla mnie znaczy, bo kiedyś należała do twojego dziadka. Mam nadzieję, że prezent Ci się spodoba, ściskam Cię mocno, Twoja babcia Agnieszka.

List od babci poruszył chłopca, znów zrobił się bardzo smutny. Nie pamiętał, co robił w dniu, w którym babcia przyniosła mu prezent. W jego pamięci pozostało tylko jego niezadowolenie i uśmiech słodkiej babci. Od śmierci babci Leon odwiedza jej grób w dniu jej urodzin. Przynosi babci kwiaty i długo czyta na głos jej książki: „Babciu, Twoje prezenty są najlepsze. Szkoda, że ​​nie spędziłem z tobą więcej czasu"...

O tym pisaliśmy jakiś czas temu: Mikołaj jak zwykle był niezadowolony z obiadu. Wziął talerz z makaronem i rzucił nim o ścianę. Nie spodziewał się takiej odpowiedzi od swojej żony

Mikołaj był człowiekiem o trudnym charakterze. Zawsze znajdował coś, na co mógł narzekać, zwłaszcza jeśli chodzi o jedzenie, które gotowała jego żona. Obiad był już gotowy, a na stole leżał apetyczny makaron z mięsem. Ale gdy tylko spojrzał na talerz, zmarszczył brwi i zaczął się kłócić z oburzeniem. „Znowu te makaroniki! Wydawało mi się, że prosiłem o gotowanie mięsa, a nie tej niesmacznej owsianki!” Żona Mikołaja, Ola, ze smutkiem pokręciła głową, ale nie protestowała. Wiedziała, że ​​jego niezadowolenie było nieuniknione, tak jak za każdym razem, gdy robiła obiad.

Próbowała zadowolić męża, ale jej to nie wychodziło...
Mężczyzna, nie powstrzymując się, wziął talerz z makaronem i z całej siły rzucił nim o ścianę. Talerz rozprysł się w drobny mak, a kawałki makaronu spadały na podłogę. Ola była oszołomiona takimi wybrykami męża. Zawsze starała się zachować spokój, ale teraz jej cierpliwość się skończyła. „Dosyć tego! Nie mogę ciągle słuchać twoich ataków i żyć z osobą, która nie umie niczego docenić! Przykro mi, że nie mogę cię zadowolić moim jedzeniem, ale zachowujesz się jak dziecko, które nie może dostać zabawki, której chce". Taka odpowiedź zaskoczyła Mikołaja. Nie spodziewał się, że Ola pęknie i odpowie mu takim tonem.

Patrzył na nią w milczeniu, jakby próbował zrozumieć, co się stało. Ola westchnęła i powiedziała już spokojniej: „Mam dość tego zachowania. Jeśli nie możesz nauczyć się doceniać tego, co dla ciebie robię, może powinieneś pomyśleć o tym, co ci się nie podoba w naszym życiu”. Po tych słowach odwróciła się i wyszła z pokoju, zostawiając męża sam na sam z myślami. Czuł mieszankę uczuć: niechęć, wstyd i może trochę winy.

Może czas pomyśleć o swoim zachowaniu i zacząć doceniać kobietę, która przy nim była, wspierała i opiekowała się nim. Od tego czasu Mikołaj zaczął się stopniowo zmieniać. Zaczął bardziej troszczyć się o swoją rodzinę i wyrażać wdzięczność za ich wysiłki. Nauczył się doceniać proste radości i zrozumiał, że szczęście tkwi w małych rzeczach, które tworzą ciepłą atmosferę w rodzinie. Nie walił już talerzami o ścianę, ale wyrażał swoje uczucia słowami i dobrymi uczynkami. Wkrótce w ich domu zapanowała miłość i harmonia, a oni zaczęli czerpać radość ze wspólnego przebywania, a nie z kłótni i konfliktów.