"Żyliśmy szczęśliwie przez 10 lat. Jednak wczoraj nie wyłączyłam telefonu po rozmowie z mężem"

Dla bezpieczeństwa i aby nie dostać mandatu, używałam oczywiście systemu głośnomówiącego, by nie musieć trzymać telefonu w dłoni. Zawsze kładę go w rynience, tuż pod gałką skrzyni biegów.

Po skończeniu rozmowy z mężem, zwykle rozłączam połączenie, bo mój mąż nigdy sam tego nie robi. Gdy nie wcisnę od razu ikonki czerwonej słuchawki, mogę usłyszeć jego kroki, szum wkładanego telefonu do kieszeni i inne hałasy. Tym razem było inaczej, gdy wjeżdżając w zakręt, zrzuciłam niechcący telefon za fotel i nie mogłam nas rozłączyć. Usłyszałam coś, co wprawiło mnie w osłupienie...

- No, moje kurki, dziękuję za ciszę podczas rozmowy z żoną, teraz jestem cały wasz, wchodźcie do środka, wasz tatuś się wami zajmie!

Jak on mógł mi to zrobić! I to z kilkoma na raz!

Bydlak! Słychać było jakiś hałas, trzaski, szelest... Nie mogłam jechać dalej. Zatrzymałam samochód przy krawężniku, włączyłam światła awaryjne, sięgnęłam po telefon, wyłączony.

Jesteśmy razem od dziesięciu lat. Syn jest studentem. Wszystko jest wspólne. Nigdy go nie szpiegowałam. Zawsze mu ufałam. Zawsze myślałam, że jesteśmy ze sobą szczerzy. Nie, nie mogę udawać, że nic nie słyszałam. Postanowiłam wyznać mu wszystko. Najpierw poszłam do psychologa. Nawet do dwóch psychologów. Wiesz, co ciekawe, obaj dali mi diametralnie przeciwne rady.

Pierwszy, mężczyzna, był podekscytowany. Chyba ma duże problemy w życiu osobistym. - Dlaczego słuchałaś jego rozmów? Rozumiesz, że to nieprzyzwoite!

Krótko mówiąc, zaczął mi tłumaczyć, że muszę zapomnieć o tym, co usłyszałam i udawać, że nic się nie stało. Chyba że ​​chcę rozwodu. Nie wiem, czy chcę rozwodu, czy nie. Z mężczyzną, z którym żyłam przez dziesięć lat - nie chcę, ale teraz okazało się, że nie żyłam z mężczyzną, o jakim marzyłam...

– Ooooo!!! – stwierdził psycholog. - Potrzebujesz co najmniej dziesięciu konsultacji. Konieczne jest dogłębne zbadanie problemu. Więc nie możesz tego po prostu naprawić.

Od razu wstałam i wyszłam. Inna psycholog, kobieta, natychmiast zgodziła się:

Jeśli nie jesteś gotowa udawać, że nic nie słyszałaś, że nic się nie stało, to nie rób tego! Ale bądź przygotowana na to, że może być wściekły. Może być ostro. Zatrzaśnie drzwi i wyjdzie. - Jestem gotowa!

Nie wiem, po co poszłam do psychologów, wydając pieniądze. Ostatecznie jednak zrobiłam to, czego chciałam od początku.

Opowiedziałam mężowi, jak to wszystko się stało, co usłyszałam i co działo się potem. Oczywiście byłam gotowa na jego wściekłość, ale on tylko się roześmiał.

– Kochanie, zapomniałaś, gdzie pracuję? W zoo. Z zawodu jestem ornitologiem. Kiedy zadzwoniłaś, byłem w pawim wybiegu...

Teraz mam nowy dylemat. Uwierzyć, czy nie?

O tym pisaliśmy ostatnio: Lidia mogłaby być szczęśliwą babcią, a nawet prababcią. Obiecała czwórce wnucząt przyzwoity spadek. Żaden z nich nie otrzymał milionów

Ma czworo wnucząt i sześcioro prawnuków. To prawda, tak naprawdę nie lubią się z nią spotykać. Każdy ma swoje rodziny, sprawy i zmartwienia – emerytka wszystko rozumie. Dopiero teraz, gdy jest już stara, potrzebuje opieki najbliższych.

Niedawno kobieta straciła ukochanego męża. Strata nie była dla niej łatwa. Jednak nie rozpaczała i żyła dalej. Sporadycznie widywała się z dziećmi i wnukami. Czasami nawet przyjeżdżała odwiedzić swoje prawnuki. Jednak kobieta chciała więcej.

Wpadła więc na bardzo przebiegły plan

Wszyscy wiedzieli, że Lidia zgromadziła przyzwoity majątek. Kiedy zmarł jej mąż, wnukom udało się skontaktować z jej notariuszem, aby dowiedzieć się, czy coś dostali od dziadka. Dowiedziawszy się o tym, kobieta bardzo się rozgniewała i chciała dać nauczkę swoim krewnym.

Pewnego dnia przyjechała odwiedzić wnuczkę, która pracowała jako krawcowa. Jak zwykle spieszyła się do pracy i początkowo nawet nie chciała rozmawiać z babcią. Mąż ją zostawił, mieszkanie długo czeka na remont, ale po prostu nie ma na to pieniędzy. Nie miała więc czasu na puste rozmowy z babcią.

„Aniu, jak to jest? Usiądźmy na chwilę, bo chciałam z tobą porozmawiać o czymś ważnym. O testamencie — szepnęła Lidia. Twarz Ani zmieniła się dramatycznie, wzięła babcię za rękę i wymamrotała: „Och, oczywiście, możemy o tym porozmawiać. Wejdź!"

Lidia kontynuowała: „Rozumiem, że moja droga dobiega końca. Nie mam dużo czasu, kochanie. I naprawdę potrzebuję twojego wsparcia. Chcę cię uczynić moją spadkobierczynią, ale tylko pod jednym warunkiem. Przyjdziesz do mnie dwa razy w tygodniu i mi pomożesz. Co powiesz?"

Wnuczka była bardzo zainteresowana tą propozycją. Pomyślała o tym i zdała sobie sprawę, że mogłaby znaleźć czas dla swojej babci. Tak, i spadek, którego naprawdę potrzebowała. Pieniądze rozwiązałyby wiele jej problemów, więc zgodziła się i zapewniła staruszkę, że może na nią liczyć.

Okazało się, że przebiegły plan Lidii dotyczył nie tylko Ani, ale także innych jej wnuków. Przez 3 lata każdy z nich opiekował się staruszką w określone dni tygodnia, nie wiedząc, że reszta robi to samo. Obiecała uczynić każdego z nich swoim jedynym spadkobiercą. Jednak w rzeczywistości wszystko potoczyło się trochę inaczej.

Emerytka przekazała część pieniędzy na cele charytatywne. Podzieliła część po równo między swoje prawnuki, które odziedziczą to wszystko dopiero w wieku 18 lat. Okazuje się, że same wnuki i wnuczka zostały z niczym. Kiedy Ania zdała sobie sprawę, że zmarnowała tyle czasu, bardzo się rozgniewała. Wracając do domu, kobieta natknęła się na wazon, który dostała dzień wcześniej. Chwyciła go i z całej siły rzuciła o ścianę.

Wazon roztrzaskał się i razem z odłamkami coś jeszcze poleciało na podłogę. Natychmiast zauważyła niezidentyfikowany przedmiot na podłodze i podeszła, aby go podnieść. To były pieniądze zwinięte w ciasną tubę. Wraz z nimi kobieta znalazła notatkę: „Byłaś dla mnie bardzo miła. Zrób remont, kochanie”. Ania zdała sobie sprawę, co się stało, i łzy popłynęły jej po twarzy. Czuła się bardzo zawstydzona, ponieważ Lidia nie tylko pomogła jej finansowo. Stała się dla niej prawdziwym przyjacielem, którego już nie ma.